Некои новинарите успеале да стигнат до затворот и да напишат материјали за злосторствата. Еден таков успеал да направи скромна статистика и да утврди дека во затвор во Томск имало место само за 765 лица, што значи, ако се спореди поделбата на еднакви површини покажува дека секој имал само 0,1 метар квадратен метар за себе. Непријатно, но уште пострашно е дека популацијата таму често надминувалат 1.000 луѓе. Сигурно и воздухот чинел пари.
Затворот на островот Сахалин исто така има сурови тајни. Една од сите е дека токму таму затворениците започнале да покажуваат канибалистички склоности. Ништо не било нивно желба, но истите ретко добивале храна и немале никаков избор освен да прибегнат до тоа решение.
Сите затвореници морале да носат добрата стара топка која била врзана за глуждот. За време на службата бронзените мини, секој би требало да ги носи за време на 10-часовни дневни смени. Проблемот е што и навечер немале мирување, бидејќи морале да спијат со истите и на крај во финалето дошло до таму дека затворениците во општите простории спиеле без да мрдаат воопшто, за да не ги будат останатите.
Една Полјакиња ја пресекла границата, за да ги види своите пријатели во Русија, кога била осудена и испратена во затвор за една година. Најголемата неправда за неа е и фактот дека никој не дозволил да пишува на своите блиски, за да им каже дека барем е жива. Нејзината работа била да ја сече ногавицата на панталони во фабрика за облека и откако никогаш не успеала да се справи со квотата, стражарите не и давале целосна порција со храна дажба. Во овој случај зборуваме за вода, сув леб и малку соја или грав, како и зелка и вода.
Откако зборуваме за неверојатните услови на затворот, самоубиства воопшто не се задоцнети. Политичките затвореници добивале борба со камшик за добредојде и повеќето умирале од глад или страв, додека останатите сакале да не се борат со целиот систем и почнале да се трујат, да сечат вени или да бараат други креативни начини за завршување на земниот пат.
Некои луѓе сепак успеале да избегаат од пеколот, но законот секогаш сакал да биде со нив суров. Во 1925-та година, Пастор Озендровски го обиколувал Сибир, за да истражува минерали во оваа огромна земја. За време на својата експедиција успеал да открие 2-ца бегалци и да ги ангажира, за да ги заштити од законот. Господата имале искинатии уши и широко изсечени ноздри. Така се правило со секој затвореник, за да е лесен за препознавање. Руските власти им давале целосна дозвола на цивилите да ги стрелаат, без да бидат судени за своите постапки.
П-р Озендровски раскажува во својата книга и за нешто уште почудно – џеб во телото. За време на експедицијата, истиот имал потреба од џебно ноже, за да земе примерок. Еден од неговите нови работници веднаш посегнал во колкот, за да извади мало џебно ноже. Се шокажало дека човекот намерно ја разпарал кожата, за да може додека зарасне и да си направи џеб. Причината за ова е дека само таму можел да го скрие ножето, без да се мачат дека некој би го открил. Кога топката глуждот не работела, стражарите пронашле нови начини за да ги израдуваат своите гости. Наместо топка, тие веќе ги врзале за рачна количка. Казната продолжуваат цела година. Имајќи предвид тежината и фактот дека никогаш немаш мир за спиење, повеќето барале начин да бидат убиени.
Жените барем добивале право на некоја романса, која сигурно не била најдобро што можеле да побараат. Уште во првиот нивни ден требало да се ожени за неврзаните господа. Бракот се склучувал моментално и тие се упатуваме на меден месец во барака, каде по сериозно количество “секс на екс„, се претвораат во чисти робинки на останатите. И да не заборавиме дека просторот бил доволно ограничено и практично многумина имале можноста да ја видат потрошувачката на бракот. Во почетокот на 19-тиот век се покажало дека во барака за 60 лица се собирале 160. Смртта преку смрзнатини била силно ограничена.