Наместо за едукација парламентот зборува за изборен законик. Едни се учат како да стигнат на месечината, другите – како да стигнат антилопа.Најдобар испит на зрелоста се претставите за математика, странски јазици, хемија, заштита на животната средина. Но, сепак пак победи литературата. Логично со доволен – 2. Равенките не признаваат епитети, сопствено мислење, поетски своеволија. Ниту една равенка не може да ја објасни “Борбата” на Ботев. И Вазов исто. И Кунева дури. Сега хејтерите пак ќе направат резиме врз образованието, ќе го плукаат и ќе го осудуваат. Ќе ги обвинуваат наставниците. Системот. И Кунева дури. Тие се стремат кон казни, а нема да свртат кон суштината, таа ќе ја заборават-намерно. Таа барем не се вклопува во ниту едно министерство. Образованието е утврдено длабоко во општеството. Во целокупната природа на националната духовна проценка.

Image_5572402_407

Во рангот на вредностите, кон почитта на највисокиот културен врв – минатото и традиции, во односот кон просветните дејци. За жал, нивната дијагноза не ветува неодамнешно исцелување – општеството е толку болно како и образованието.

Ниту една образовен систем не е повисок од системот на социјално-економските столбови и од морално-етичкото ниво на државната структура. Која и да е таа. Образованието во најсиромашните африкански земји е пример за африканско сиромашно општество.

Тоа не може, нема како да ја надмине чинијата со ориз. Во Оксфорд влегуваат богатите. Во Итан – уште богатите. Во секој поглед. Едни се учат како да ја стигнат месечината, другите – како да стигнат до антилопата.

Двојките по бугарски јазик и литература се двојки за транзицијата. За падот на сигурните патеки на просперитетот, верата во власта, почитта на политичката елита. Двојките се за демократските менаџерски промени.

За сиромаштијата на размислување и чувство на беззаконие. Тоа не се двојки од училиштето, туку од политиката. Со нејзините растегливи концепти, лоби лагери, и деноноќни кражби. И на милиони проневери. Може и евра. И долари.

Само рубљата нешто стои ама тоа е приоритет на Плевнелиев.
Примерите се бескрајни како спор за ограда на бугарско-турската граница. Реформата во образованието така и така не сака да се случи. Сигурно не сака да стигнат реформите во судскиот систем, во здравствената организација или во МВР.

Во општеството реформите сè се клати. Нема безбедност, бидејќи нема менаџмент благородништвоо. Играта се сведува наместо се за националниот просперитет, тукуа за приватното партиско кредо. За инвестирање во сопствениот интерес. Лобизам на малцинството.

Чувано, за поголема безбедност, од НСО и платените медиуми.
Наместо да се зборува за образование, парламентот зборува за изборниот законик. Што е џиновска јавна – и финансиска молам -дупка! – Енергија се фрли за озлогласениот чл. 14. месеци на ред на високодуховни пратеници, кои мелат своие трици. Ако триците се за мелење, тие сепак не зборуваат за економија. Наместо да размислуваат и да гласаат за повеќе бизнис, за повисок бруто домашниот производ, за услови за иновации, за финансиски, банкарски и стокови пазари, за побогати трпезите.

Бидејќи едно развиено општество секогаш успева да развие поквалитетно образование. Тоа е последица. Равенка без нијанси.
Кој настрад, социјалниот статус на наставникот? Изборниот законик ли е лек на бугарското здравје? Над 2.000 прашања до Министерството за образование, поставиле наставници од земјата.

По недела во салата “Армеец” на т.н. собор на педагозите се надеваат конечно да сфатат овој величествена реформа која се влече со години. Таа влече несигурност. Влече конфузија. Недостаток на достоинство. Зошто парламентот така и не сакаше да созре образованието како дел од биографијата на општеството?

Цецка Цачева сама избра прашањата на кои е надлежен да одговори пред трибината премиерот. Зошто Цецка Цачева не испрати на поправниот Валери Симеонов? Да му смени дневниот ред и да се стави пред микрофонот 2.000-те прашањето на наставниците. Е, парламентот кова закони. Ама кој е сигурен дека во овие прашања не се крие барем еде став!

Наивно и непрецизно ќе биде да ги обвинуваме ученици, рекордниот број двојки едвај ќе докажуваат дека доаѓа генерација со низок ментален багаж. Дека бугарското семејство не се обложува на образованието на децата. Дека младите се образовааат преку интернет и си го губат времето во суета дека живее без ревалоризиран систем, кој претпочита да фрла салфетки, наместо да фрла напори над учебникот.

Првите три училишта со одлични резултати по бугарски јазик и литература се 91-ва германска јазична гимназија во Софија, гимназијата со настава на шпански јазик “Мигел де Сервантес” и американскиот колеџ.

Со тоа се докажува теоријата дека елитните институции се центри за повеќе знаење дека исклучоците се поставени таму каде кадрите се од повисок ранг. Дека секое училиште има шанса – и покрај реформата – да состави доволно интелигентен образовен состав.

Да, но како исклучокот да стане правило, кога реформата е несфатливо за едукатори, кога секоја година учебниците се приличен ребус, а не советник, кога програмите исфрлаат ту Ботев, ту Чинтулов, ту Димче Дебелјанов. Кој создава стабилност, кој и како храна традициите? Како се разградува бирократијата, под услов Бугарија е на едно од првите места по бројот на службениците.

Образованието тоне во мочуриштето на мулти-класниот изблик на администрацијата да воведува божем ново знаење во стара машина. Софтверот не работи, бидејќи армијата од чиновници воведуваат нормативи за свое здравје, а не за здравјето на бугарското училиште.

Како да се оптимизира квалитетот кога чиновникот е присутно од професорот? Бидејќи парламентот живее повеќе за Изборниот законик, а не за самодовербата на суверениот и не за неговите болки, не за здравјето на државата, а за здравјето на партиските субвенции, не за финансискиот статус на наставникот, не за платите на чиновник – кој и како всушност храна со надеж дека власта ќе се бори со овие илјадити туѓи работи.

Владата не прогласува аларм, Парламентот гледа во грбот на проблематиката, чиновникот дивеее. Во една сиромашна, несреќна, неподмирената Швајцарија Министерскиот совет е од осум лица, до еден експерти. Во развиена, демократска и економски просперитетна Бугарија сите се експерти за сè. Затоа секоја нова раководна машина ја исфрла претходната. Наместо да го надградува, руши. Руши во името на последниот тим од специјалисти – се наши момци се заслужни во партиските листи.

Слични содржини