По кукавичкото убиство на Борис Немцов, кај нас мина едно изненадувачки непознавање на Русија. Изненадувачки, бидејќи практично целата бугарска интелигенција чита многу полесно на руски отколку на англиски.

 

Оној ден гледав кај Кулезич прекрасниот поет и специјалист за руска литература Румен Леонидов плус политикологот Антон Тодоров, кој имал околу 3.000 руски книги во библиотеката. И тројцата се прогласија за русофили. И јас им верувам. Но, зошто тогаш и тројцата стигнаа до колективен заклучок дека Путин можеби не го нарачал убиството на Немцов, но тој го создал овој амбиент на омраза, екстремен национализам и конфронтација, која довела до атентатот? Излегува дека Путин е некаков масовниот хипнотизер.

Одамна по изјавите на Путин. И во ниту една од нив не сум забележал барем една фраза која да со омраза кон опозицијата и кон западот. А што зборува Путин насамо, како успева така да ги привлече националистите – прашува Бафи. Вистината е дека ако сите се спротивставија на анексијата на Крим, тој веќе ќе беше паднал од власт.

Кога Путин дојде на власт, тој уште се обидувашет Русија да се приклучи кон НАТО и ЕУ. Се сеќаваш ли кога се сретна со Џорџ Буш?

“Гледав во очите и видов неговата душа “- рече поетски американскиот претседател. Но, за жал, како што самиот Буш истакна минатата година, Путин многу се промени. И што го промени? Според Буш – цената на нафтата го направила премногу самоуверен.

Но, вистината е дека еден голем играч како Путин секогаш треба да гледа кон електоратот. А рускиот електорат 99.9 отсто паѓа на националист. Практично Путин е можно умерениот и прозападен руски политичар кој може да дојде на власт преку демократски избори во оваа држава. Повторувам – кој може да освои избори. Има и подемократски, но не се победува на избори, исто како кај нас.

Сите прозападни руски опозиционери, кои тука ги сметаме за совеста и разумот на Русија, таму немаат никаква изборна поддршка. Со Путин или без Путин – тие се нула. Тие можат да дојдат на власт само и единствено преку преврат. Или окупација.

Доволно е да погледнеме податоците од претседателските избори во 2012 г .. На прво место е Путин со 63,64 отсто, на второ е Генадиј Зјуганов, лидерот на Комунистичката партија, со 17,18 отсто, на трето место е Најблискиот до Путин бизнисмен Михаил Прохоров со 7,94 отсто, а на четвртото е Владимир Жириновски, лидер на либералдемократите, фанатичен националист и антисемит. Заколнат непријател на САД. На пракса во рангирањето на реалните претенденти нема ниту еден прозападен демократ од компанијата на Каспаров, Немцов и Навални. Ако денес има претседателски избори, Путин ќе победи со околу 80 отсто од гласовите.

Слични се резултатите од парламентарните избори во 2011 година. “Обединета Русија”, партијата на Путин и Медведев, освои 49.32 отсто од гласовите. Ова се пријавува како неуспех, пад за 14 проценти во споредба со претходниот пат. Но, тоа е затоа што водач на листата беше Медведев, кого локалното население го сметаше како премногу мекушав. На второ место беше Комунистичката партија со 19,19 настана, Праведна Русија со 13,24 отсто, Либералдемократичната партија (Жириновски) со 3,53 отсто и дури тогаш, со патетично 1,84 отсто доаѓа првата прозападна опозициска партија – ” Јаблоко “. Партијата на десните сили, во која пред тоа учествуваше Борис Немцов, доби само 0.68 проценти. Во тоа време Немцов штотуку беше создал својата нова партија ПАРНАС, но таа не беше регистрирана за изборите.

Тоа е жестоката правда за Русија – прозападниот либерал нема никакви шанси. Демократијата се испоставува подмолно кон демократите. Да, тие имаат влијание во Москва, Санкт Петербург и уште 2-3 градот. Затоа единствената надеж за власт е да организираат “обоени револуција”, а потоа да го заземат претседателството и Министерскиот совет од невремето. Друго едноставно не е можно.

И либералната опозиција многу добро тоа го разбира. Можеби најпознатиот руски опозиционер е Гари Каспаров, кој во моментов работи за фондацијата “Карнеги”. Еве како реагира тој на веста за убиството:

“Ми беше многу тешко, бидејќи ние со Борис многу ги споревме 2012 – 2013 година. Јас велев дека промената во Русија преку избори не е можна, дека овој режим нема да си замине без крв, а тој ме убедуваше во спротивното: “Не, во Русија се бара трпение, ќе видиме промени, ова е тежок процес, но треба да одиме чекор по чекор … “(http://focus.ua/ country / 325708 /)

 

Ако не може преку избори – тоа како? И што друго е нудел Гари Каспаров во своите спорови со починатиот Немцов?

Треба да биде јасно дека ако Путин се променил, вината не е во цената на нафтата, како што тврди Буш, а во електоратот. Рускиот народ во моментов е во фаза на бранот “вставай, страна огромная”. Оставката на Путин сакаат токму крајните националисти. Филозофот на рускиот национализам, Александар Дугин, му се нафрли на Путин зошто уште во пролетта не го презел Киев. Како резултат на тоа го отпуштија од Московскиот државен универзитет.

А зошто рускиот народ е така настроен? Многу едноставно – бидејќи уште децении нема да ја заборави “перестројката”. Либералната демократија го ограби, понижи ,а исто така беше многу сурова, отколку тука можеме да си го замислиме. И на тоа овој врв го откажа “цивилизациски избор”, т.е. правото да се спаси од Русија со европски пасош, од кое ние тука масовно го искористиме.

Уште бев дописник во Москва во 1989 година, кога Борис Елцин победи со 80 отсто на изборите во главниот град и стави знаме на руската демократија. Но луѓето тоа не го беа почувствувале.

Во официјалната биографија Елцин се фали дека како студент се возел на покривот на воз во пијана состојба, паднал и изгубил два прста. Во 1987 година, кога го исфрлија од Политбирото на ЦК на советската комунистичка партија, тој направи обид да се самоубие со нож, прободен си градите и си освои славата на “јуродив” – омилен светец на руските староверци. Подоцна, го видоа со свои очи на телевизија како го опишува обид за атентат од трибината на Врховниот совет. Какви луѓе го нападнале во темница, врзале го во вреќа и го фрлиле од мостот во Москва реката. По половина час дојде на себе, се искачи пак на трибината и рече токму спротивното – немаше атентат, нешто сум збунет. Тоа кај Русите значи дека се е „накркал„.

Та овој „јуродив„ ја презеде во свои раце судбината на Русија за нејзиното најдобро Судбоносна деценија. Во 1993 година тој направи преврат, го зазеде парламентот со тенкови и уапси оние пратеници кои не успеаја да избегаат. Во 1996 година тој “победи” на претседателските избори со искрени фалсификати. Вистинскиот победник требаше да е комунистот Зјуганов, но олигарсите, кои штотуку беа ги грабнаа националните богатства, се организираа и ограбија гласови. Само да го приватизираа!. Згора дојдоа да им помагаат американски изборни специјалисти, кои потоа направија игран филм за подвизите. Голема грешка! Од овој момент Русија олади кон Чичко Сем.

Во почетокот на 90-тите години Русите до еден беа во свој американски фили – тие гледаа на САД со надеж надеж и љубов. Но освен тоа дека Американците дојдоа да им ги фалсификуваат изборите, тие испратија и свој економски тим кој да ја организира приватизацијата на националните богатства. Кога видоа колку е голема далаверата, овие странски советници си поднесоа оставки, направија приватизациски фондови и се вклучија во грабежот.

И бидејќи сите – и олигарси, и владетели, и американски советници – веќе беа национална омраза, во 1997 година Елцин го стави за заменик претседател на Министерскиот совет Борис Немцов – млад и симпатичен политичар кој беше направил една нормална и човечка приватизација во Нижни Новгород. Веројатно немал советници. Неговата прва работа беше да тргне Мерцедес и да се качи на Волга. Како резултат стана толку популарна што ако беше се возел мирно и тивко во Волга, гарантирано ќе го наследи Елцин на претседателската функција. За жал, тој избрза ја прекина приватизацијата на “Гаспром” и така објави војна на руската олигархија. Со што среќата во политиката се исцрпи.

Подоцна Путин исто ја погоди олигархијата и го одзеде “Газпром” од рацете на истите олигарси кои изгонија Немцов. Само дека тој прво си одигра играта, ја совлада ситуацијата и дури тогаш тргна на војна.

Па ако имаше трпението на Путин, Немцов требаше да биде следниот претседател. И требаше да помине истиот пат – од душевен пријател на Буш до смртен непријател на Обама и на западните вредности. И кој знае? Путин мирно можеше да работи во фондацијата “Карнеги” …/Валери Најденов – 24 часа

Слични содржини