Без Велика Британија 95% Европа нема потреба да го разбира јазикот на Шекспир.

Велика Британија никогаш не била типична држава од ЕУ. Таа е единствената земја за чие членство беше стопирано со вето (од Франција) – при тоа на двапати.

Велика Британија влегува во Европската економска заедница дури во 1973 година; речиси две децении по нејзиното основање од оригиналните шест земји членки. Велика Британија секогаш се смета за повеќе ориентирана кон слободната трговија и атлантскиот дух отколку земјите од континентот. Исто така е единствената, која спровела референдум за останување во ЕЕЗ во 1975 година и повторно во јуни оваа година, пишува списанието “Економист”.

При сето тоа фактот дека во институциите на ЕУ доминирана со јазикот врз другите, се смета за вистинска аномалија. Од правна гледна точка сите 24 јазика на 28-те земји членки се еднакви.

Постепено, сепак англискиот го истурка францускиот како најпопуларен јазик меѓу Еврократите или парламентарци кои не се разбираат меѓу себе. Сепак многумина франкофони очекуваат дека е општо прифатено во текот на официјални средби разговорот да помине и на француски и сите присутни да се вклучат.

(Повеќето можат без тешкотии, најмалку бидејќи актуелната престолнина на ЕУ е Брисел во кој се говори француски). Се говорат и други јазици, но немаат слични претензии, иако германскиот често се нарекува трет работен јазик на ЕУ.

Значи англискиот јазик се покажа како прв меѓу еднаквите и покрај можноста гласачите во Англија да одлучат да ја напуштат ЕУ. (Гласачите во другите три нации, кои го сочинуваат Обединетото Кралство, најверојатно ќе сакаат да останат.)

Како резултат на тоа ќе се добие љубопитна студија во случај – унијата од 450 милиони. Луѓе да зборува на јазик, користен официјално единствено во Ирска (4,6 милиони луѓе) и Малта (450 000 луѓе). Освен ако Шкотска не одлучи да одржи втор референдум за независност од Британија и не се приклучи самостојно кон ЕУ.

Но, дури и Шкотланѓаните со над 10 милиони, кои зборуваат англиски јазик ќе се малцинство во обединување на над 450 милиони луѓе. Иако зголемениот број од останатото мнозинство исто така, зборува англиски – податоци од 2012 покажуваат дека 38% од Европејците го практикуваат како странски јазик. Ако практично секој кој работи во институциите на ЕУ треба ова да е правило, што ќе се случи со англискиот без Англичаните?

Континентот веќе користи своја верзија на евроанглијски, под влијание на другите јазици во ЕУ. Многумина од Европејците користат “контрола” наместо “мониторинг”, бидејќи “controler” има истото значење на француски.

Од друга гледна точка евроанглискиот претставува наивна, и прилично неправилна, верзија на толкување на англиските граматички правила. Голем дел од именки едноставно се резимираат во множина со “s” на крајот на зборот. Евроанглијскиот исто така користи зборови како “актер”, “оска” и “агент” во смисла различен од оној кој го имаат на англиски.

Бидејќи без оглед што мислат природно или го говорат јазикот, јазикот станува дијалект кој се повеќе луѓе го користат за да се разбираат без тешкотии.

Но, она што останува со европски јазици? Французите ќе се пресреќни ако успеат да ја обноват предноста на јазикот. Тоа тешко ќе се случи. Францускиот академик, кој даде предлог родниот му јазик да е единствен официјален во ЕУ во 2007 година, сигурно се занесува или го сожалуваат, колку и е предмет за потсмев.

Сепак многумина во ЕУ ќе преферираат јазикот како lingua franca. Истовремено со тоа, и покрај економската моќ и политичка уверување современа Германија не сака да го наметнет јазикот кај другите.

Сето ова дава чуден резултат. Велика Британија може да е поларизирана членка на ЕУ, но јазикот и се претворил во неутрално средство за изразување – најмалото бидејќи е разбирлив кај сите. Кој знае, можеби некој ден англискиот ќе ја исполни судбината наменета за есперантото.