20160430.ouowzqzazu (1)

Гледам нешто што се движи -рачката! Не можеш тоа да го разбереш, како ветер, како светлина!, раскажува старецот Митрофан

Благодатниот оган е чудото што им претходи на најголемото случување за христијаните – Воскресението. Знакот на победата на Спасителот над гревот и смртта и почеток на еден нов свет, искупен и осветен од Господ Исус Христос. Иако луѓето се исповедуваат друга христијанска деноминација или пак друго исповедање, да го омаловажуваат овој настан и да не веруваат во чудото на Благодатниот оган, за православните христијани тоа ќе остане едно од најголемите чуда, дека Бог не ги напуштил своите.

Секоја година, веќе речиси 2 милениуми, православните христијани на чудесен начин го добиваат Благодатниот оган, кој Ерусалимскиот патријарх го измолув на Божјиот гроб, пишува во обемна репортажа на “Стандард”.

Првите пишани сведоштва за слегувањето на Светиот оган во храмот “Воскресение Христово” се среќаваат кај античкиот писател и историчар Евсевиј Кесариски, односно во 4. век. Евсевиј пишува дека во II век патријарх Нарцис заповедал да налеат вода во лампадите, бидејќи маслото било готово. Тогаш оган од небото ги запалил сите лампади кои гореле во текот на целата пасхална служба. Латинскиот монах Бернард пишува во 865 г .: “На Велика Сабота, во вечерието на Пасха, службата започнува рано и по нејзиниот крај се пее” Господи, помилуј “, додека сите лампади над Гробот Господов се запалат со доаѓањето на Ангелот”.

Во 1099 година Ерусалим бил освоен од крстоносците. Еве како англискиот историчар византинист Стивен Рунсиман ја опишува во својата книга на западните летописци: “Не успеав започна првиот латински патријарх Арнолд. Тој нареди да се истераат од пределите во храмот на Господовиот Гроб сите секти на еретици, а потоа почна да ги испрашува православните монаси каде го чуваат крстот и другите реликвии. по неколку месеци Арнолд биол заменет од патријархот Дајмберт од Пиза, кој отишол уште подалеку. Тој се обиде да ги истера сите локални христијани, дури и православните, од Гробот Господов, и да пушта таму само Латини, како воопшто да ги лиши другите од црковните згради во Ерусалим и околу него … и Словото се одмазди не задоцни. на Голема сабота во 1101 година св. оган слезе во Кукувлијата, бидејќи таму не беа поканети источните христијани. Тогаш кралот Болдвин I се погрижи да се вратат правата на локалните христијани … ”

Капеланот на Ерусалимските крстоносци Фулк раскажува дека кога западните верници (крстоносците) го посетиле светиот град пред заземањето на Кесарија, за да го прослават Пасхата, целиот Ерусалим бил во криза, бидејќи светиот оган не се појавил и верниците цел ден поминале во исчекување пред храмот на воскресението. Тогаш, небаре по небесна сугестија, … сето свештенство и кралот отишле во Соломоновиот храм, неодамна претворен од Омарова џамија во црква, а во тоа време Грците и Сиријците останале на Гробот, кинеле облека и го повикале Божјата благодат. И тогаш, конечно, Огнот слезе …

Познатиот муслимански историчар ал-Бируни (9-10 в.) пишува: “Еден пат гувернерот заповеда да го заменат фитилот со бакарни влакно, како се надеваше дека лампадите нема да се запалат и чудото нема да се случи. Но кога огнот слезе, бакарот се запали .. ”

Најпознат е случајот со неслегувањето на Огнот во 1579 година, кога Ерменците успеале да го поткупат султан Мурад и локални власти и да добијат право само тие да ја слават Пасхата во храмот и да го добијат огнот. Од целиот Блиски Исток се собрале нивни единоверци додека православните на чело со патријархот Софрониј не само што не биле пуштени во параклисот над Божјиот гроб, но и воопшто во храмот. Така тие останале на влезот, за да се молат таму, а ерменскиот патријарх во текот на целиот ден се молел, но и покрај тоа чудото не се случило. Тогаш одеднаш како гром падна од небото и удрила колоната до кој се молел православниот Патријарх Софрониј. И Небесниот оган се појавил таму. Тоа било единствениот случај во историјата кога Огнот слегува надвор од храмот. Сведоштвото за вистинитоста на православната вера била толку очигледно дека предизвикало немири меѓу толпата и имало дури муслимани кои го примие православието. Турските власти толку се налутиле за га предизвикаат немири кај Ерменците и дека пресудиле ерменскиот архиереј секогаш да го следи православниот патријарх во пасхалната церемонија и никогаш да не зема непосредно учество во добивање на Благодатниот оган.

Старецот Митрофан се скрил, за да види светлината

Црквата чува и едно поинтересно сведоштво на благодатниот старец Митрофан, наш современик, кој видел лично како слегува Благодатниот оган.

Еве што раскажува за својот живот и за Чудото на чудата самиот благословен старец – големиот чувар на Гробот Божји, веќе 97-годишен, кој е сместен во Солунскиот старечки дом “Харисиос”.

“Боже мој, Боже мој, умирам! Тоа сомнеж во мене – слегува ли или не слегува Светата Светлина на секоја Голема сабота – ме јадеше уште од Големата недела на 1924 година, и цели две години до 1926 година, кога планирав да се убедам со свои очи што точно се случува, односно да се избавам еднаш засекогаш од онаа болна сомнеж, што ја предизвика во мене онаа свеќа! ”
– Тука старецот зборува за големата свеќа (лампада) која бил замолен да ја остави кај Гробот за испитувачот и контролна комисија од 10 славни свештеници. По извршувањето на самата проверка дали нема оставено нешто запаливо во Кукувлијата членовите на комисијата правеле и литија околу Гробот Божји, при што користеле свеќа за да ги запалат кандилата. Но благословените се посомневал во тоа и помислил дека свеќата ќе се користи малку подоцна од Ерусалимскиот патријарх, за да ги запали снопови од по 33 свеќи, кога влезе сам кај Гробот за моли за Огнот. “Та решив јас да направам обид да се сокријам таму горе, на металната плоча”. Во тоа време над Светиот Гроб беа обесени три кандила, закачени на метална плоча која стоела на висина скоро 4 метри над самиот Гроб. “Си велам си – оваа плоча е добра. Ќе се качам таму горе и ќе легнам врз неа, таа си има и дупки низ кои ќе се погледне надолу и никој нема да ме види. Ќе се качам,! Нели сум чувар! (. ..) но јас, будала, не си и мислев дека плочата може да не е здрава и да падне, и ем јас да се превртам, ем да стане резил и за Светиот Гроб – но Слава на Бога – здрава испадна. ”

И така, на полноќ на Велики петок во 1926 година, отец Митрофан пристапува кон извршување на дрската намера. Зема стол и се качува на металната плоча, божем да ги провери кандилата, како објаснува стариот отец, со барањето тој постави скала. За целта да се осиги и најголемиот фенер, кој можел да се најде на пазарот. Стоел таму цели тринаесет часа – затворен, имобилизиран и тивок до пладне на Голема сабота.

“Така се испотив и препотих, изгубив секаков боја од загриженост. Ќе се појави Благодатниот оган, јас ќе го видам, но ќе ме измори, бидејќи се сомневав! Не запазив и зборот како чувар на Пресветата Гроб и ќе бидам казнет најстрого ! ” Часовите кои минуваа, се мачни. Тераат на каење за она што го прави, но веќе е доцна.

“Во утринските часови, како вообичаено, дојде отец Анатолиј, стави фитил, стави и свеќа! Ах, таа свеќа! Направија литија со неа, а јас целиот треперев. После дојде Патријархот. Извршија и проверкаа. Јас слушам, скриен одозгора, и слушам како прашуваат за мене каде што сум. Отец Анатолиј одговори дека сум во пустината со еден научник, како реков, но дека ќе се врати штом се јави Светата Светлина. Ама од каде да знаат јас точно каде ќе дојдам! Ако знаеја само – како тука еден луд сака да го пресвртам наопаку целиот свет, и Патријаршијата, и Братството!

За радост, навистина настана голем мрак! Таков мрак и ништо не се гледа! Дури патријархот не можев да го гледам, ниту дури Ерменецот. Ерменецот, за сведоштво, седи на прагот. Се е темнина! По малку гледам некакви мали нешта! Не знам како да ви објаснам. Гледам нешто што се движи рачка! Не можеш да разбереш, како ветер, како светлина! Врти се силно, силно. (…) Како бев исплашен, се јави едно небеснив сјај, не знам од каде, и се исполни со светлина целата Кукувлија! И се скрши она што се вртеше и тоа се урна како во безброј пчели и тие безшумно залетаа! Беше чудо! Патријархот не ги гледаше, но јас јасно гледав, од неговото лице … И како осветен од оној сјај тој почна да чита молитви … пчелата трипати ротираше и веднаш, на метар над Гробот, формираа еден венец, целиот златен! Патријархот читаше молитвите! Кандилото се Гаси! А Кукувлијата блесна! (…) Видов Светлина која држи пет снопа со по 33 свеќи, украсени, знаеш – другите свеќи не ги ставивме. И како подигна бавно како раце, веднаш вечното кандило и петте зрака се запалија. Во овој момент светлиот венец исчезна. Очите ми се наполнија со солзи, а моето тело цело гореше. Пресвета Богородице, велам, зар јас спијам и сонувам? Но – чудо е! (…)

Видов! Е, подоцна, ако и да имав јаже со мене, што го бев подготвил пред цел месец, да се симнам со него одозгора, јас воопшто не го користев, бидејќи во радоста сум скокнал во воздух од 4 метри висина! Бев толку среќен! ”
Подоцна, се разбира, 25-годишниот тогаш отец Митрофан така силно го гризеше совеста и побарал да се исповеда на самиот патријарх Дамјан. Иако строг, Свети отец многу сакал момчето и уште пред да чуе исповедта му, изјавил дека ги прифаќа неговите гревови целосно врз себе. Но потоа, како разбрал за својата постапка , силно се исплашил во првиот момент, но конечно го прегрнал и му рече: “Ах, ти, итроумно и благословен човеку!” Та дури го послужил и кафе и му направил немал дар со зборовите: “Ајде сега сето добро, моето момче, но друг пат повеќе да не правиш вакви обиди, бидејќи тоа што си се посомневал е голем грев! И како што ми сподели отец Анатолиј (одговорниот тогаш за агиотафитите при Гробот), пред да дојдеш кај мене тој мораше да те претепа, ако ти не беше толку благословен човек! ”

Старецот Митрофан потоа никогаш повеќе не се удостоил да ја види ни Светата Светлина, ни дури и патријархот кога влегувал внатре во Кукувлијата: “Бог ме казни за маловерието ми”. Преживеал во храмот “Св. Воскресение Господово” цели 58 години, од кои 54 како чувар на Гробот Господов.

“Прашај ме за чуда. Не знаеш што е Гроб? Тоа е Гробот на нашиот Бог, а вие сакате уште чуда. Секој час, секоја минута стануваат чуда, но само оној кој е достоен, ги гледа. … Светата светлина во реалноста поаѓа постојано, не само секој час, но и секоја минута. Ако си достоен, ја гледаш, ама јас … блудниот син, грешниот, достојен за жалба прашувам: “Како така, Христе мој, ме прифати да сум чувар цели 58 години на Твојот Пресвет Гроб!

Слични содржини