За трагедијата што срамнии дел од Бејрут, главниот град на Либан, и однесе неколку десетици животи, заедно со илјадници повредени, за жал важи фразата: „Не беше прашање дали, туку кога“.
И двете можни сценарија се вклопуваат во овој максимум: и оној дека станува збор за намерен чин кој автоматски станува тероризам и оној дека станува збор за несреќен случај.
И во двата случаја, има само еден виновник: Хезболах, пишува „Јутарњи лист“. Шиитската група, формирана во 1985 година, за време на граѓанската војна во Либан, кога Исламската Република Иран, претежно шиитска, започна да го шири своето токсично влијание во регионот. Колку далеку размислувале неговите стратези, станува јасно кога ќе се земе предвид дека Иран оттогаш бил во војна со Ирак во која изгуби стотици илјади луѓе.
Кога заврши граѓанската војна, Хезболах стана политички покровител на шиитите во Либан. Што не би било проблем ако тој не го сочуваше своето воено крило, милиција која многу брзо стана помоќна од редовната армија на Либан.
Целта беше јасна: да се стави Либан под своја политичка и воена контрола. Во што доби силен поттик летото 2006 година, кога ја водеше војната со Израел, и не изгуби. Не ни победи, но важно е што не изгуби. Од тој момент и затоа што сириската армија мораше да ја напушти Сирија по атентатот врз поранешниот премиер Рафик Харири, Хезболах работи на разделување на Либан, за да може потоа да го преземе. Главниот настан беше изборот на претседател, позиција која по договор им припаѓа на христијаните. По неколкумесечна блокада, Хезболах успеа да го постави на таа позиција Мишел Аун, кој е близок со нив. И христијаните го прифатија тоа.
Хезболах се здоби со големо воено искуство за време на војната во Сирија, ги наполни бункерите со проектили од Иран насочени кон Израел. И така стана закана за еврејската држава, но автоматски и за Соединетите држави. И, што е дополнително важно, за арапските земји кои сметаат дека Иран е поголема закана од Израел. И тој број расте, од Египет, преку Јордан до Саудиска Арабија и Обединетите Арапски Емирати.
Повеќе не е тајна дека експлозиви биле складирани во делот од пристаништето каде се случиле експлозиите, а многу веројатно и дел од арсеналот на Хезболах. И тоа можеше да биде цел за која било која од наведените страни, вклучително и локалните, либански противници на Хезболах. Нарачателите и извршителите можеби немале доволно информации какви би можеле да бидат последиците од експлозијата во тој дел од пристаништето.
Ако тоа е само несреќа, тогаш крвта на загинатите е повторно на рацете на Хезболах. Ова движење е „заслужено“ за блокада на владините активности, за долгорочно пропаѓање на успешната земја на Блискиот исток што нема нафта во вртлогот на сиромаштијата. Меѓутоа, во тој случај Хезболах е само еден од виновниците. Бидејќи при распадот на либанската држава, и токму за тоа зборуваше министерот за надворешни работи, Насиф Хити, овој понеделник, откако тој си поднесе оставка, вмешано прсти имаат сите политички – всушност религиозни – опции.