Сите прашуваат за респиратори и за тоа кога ќе се набават, но дали навистина знаат за што се потребни и на кој начин работат.
Оваа тековна состојба ја опишува Мет Штраус, лекар на интензивна нега, специјализиран за употреба на респиратори. Штраус во интервју за „Спектатор“,пренесено од Index.hr, вели дека му одговара вниманието што го уживаат овие уреди, сегашниот тренд на купување, повеќе го потсетува на панично купување тоалетна хартија на почетокот на март.
Кога ќе пишува за историјата на пандемијата „КОВИД-19“ во западниот свет, Штраус не верува дека „масовното производство на респиратори ќе биде заслужно за победата“ и понатаму објаснува зошто мисли така.
Респираторите не лекуваат никаква болест
Респираторите не лекуваат никаква болест. Тие можат да ги наполнат вашите бели дробови со воздух во ситуации кога луѓето не можат сами да го сторат тоа. Во јавноста, тие се поврзани со заболувања на белите дробови, но тоа всушност не е нивна вообичаена или соодветна употреба.
Постојат многу причини зошто некој не може да ги наполни своите бели дробови со воздух. Подложената опсежна операција на стомакот под општа анестезија може да биде главната причина. Други причини се интоксикација или повреди на главата кои исто така бараат механичка вентилација. Иако некои невролошки нарушувања, како што се синдромот Гилин-Баре или детска парализа, го оставаат пациентот буден, тој обично е премногу слаб за неговото тело да дише самостојно. Во сите такви случаи, посочува Штраус, вентилаторот внесува свеж воздух што содржи кислород во белите дробови, што потоа го транспортира тој кислород во крвотокот.
Спротивно на тоа, кога некое лице има сериозен проблем со белите дробови, одреден дел од белите дробови сè уште добиваат воздух со дишење, но не можат да го пренесат кислородот понатаму во крвотокот. За да се компензира овој недостаток, едно лице дише се побрзо и потешко, како да трча маратон.
Сепак, маратонот може да трае само некое време пред дијафрагмата да се замори и на крајот да запре со функционирање. Тоа е задача на Штраус да идентификува такви луѓе пред да престанат да им работат белите дробови, да им постави пластична цевка во душникот и да ги прикачи на респиратор кој дише за нив. Овој драстичен чекор во голема мерка се базира на надежта дека Штраус може да направи нешто со белите дробови и да ги ослободи од респираторната зависност во рок од неколку дена. Тоа може да бидат антибиотици за бактериска пневмонија или антиинфламаторни лекови за астма.
Се работи на лекот, но во моментов нема сигурно лечење
Клиничките испитувања на нови и стари лекови се во тек. Но, сега, Штраус жали дека не постои сигурен лек за инфекцијата со КОВИД-19. Значи, поврзувањето на пациентите со коронавирус на респиратор може да биде како пат кој не води никаде.
„Се разбира, надежта умира последна. Пациентот може да се опорави самостојно додека го одржуваме жив со нашите уреди. Но, тоа не е обложување без ризик“
Д-р Пол Мајо, можеби најистакнатиот лекар за интензивна нега во Њујорк, вака го објаснува тоа: „Ставањето на пациентот на респиратор создава болест позната како респираторна приврзаност“.
Респираторот крие многу опасности
Кога механички се дува воздух во оштетените бели дробови, побрзо и посилно отколку природно, може да се појават респираторни повреди. Општо, за некоја личност да помине низ оваа постапка, ние мора да го ставиме под седативи, што доведува до неподвижност и сериозна слабост. Додека е под седативи, едно лице не може да кашла и ефикасно да ги исчисти дишните патишта, што може да доведе до бактериска пневмонија.
Значи, има многу за да се преживее. И во случајот со ковид-19, прелиминарните податоци се прилично мрачни. Во понеделникот, весникот „New England Journal of Medicine“ објави труд заснован на низа многу тешки случаи на КОВИД-19 во Сиетл. Се работи за 20 пациенти кои завршиле на респиратори до 23 март, но само четворица успеале да ја напуштат болницата. Деветмина починале, тројца останале на суспендирана анимација, со три или четири недели на респираторот, додека четворица веќе не биле приклучени на респираторот, но сепак се наоѓале во болница.
Штраус смета дека ние понекогаш мислиме дека пациентот сигурно ќе умре веднаш ако не е прикачен на механички вентилатор и затоа не губиме ништо во обидот да го спасиме. Но, ваквите мисии влијаат врз медицинскиот персонал. Секој лекар за интензивна нега ќе признае дека понекогаш повеќе прибегнува кон респиратор заради желба за подобрување, очај или страв од тужба отколку научно заснована надеж за закрепнување.
„Едноставно кажано, не знаеме колку животи може да спаси респираторот“, вели лекарот.