Милијардерот Илон Маск официјално основа нова партија во Соединетите Американски Држави, која ја нарече „Американска партија“. Сепак, неговата идеја најверојатно е осудена на неуспех, барем ако продолжи трендот стар речиси 170 години.
Маск ги праша своите следбеници на социјалната мрежа X, која е негова сопственост, дали треба да се основа нова партија и доби позитивен одговор, со што остана активен во политиката откако, во јавен и непријатен спор, го напушти тимот на американскиот претседател Доналд Трамп.
Сепак, американската историја од 1856 година сугерира дека неговата идеја за „трет пат“ е веќе осудена на неуспех.
Американскиот систем е изграден за „дуопол“
Политичкиот систем во Америка е неофицијално поделен на две партии од 1856 година, барем кога станува збор за избори, на две партии – Републиканската и Демократската партија.
Од тој момент до денес, сите претседатели, како и огромното мнозинство сенатори, конгресмени и гувернери на државно ниво, доаѓаат од овие две политички организации.
За ова постојат голем број причини, од кои најважна е секако таканаречениот систем „прв победник“, во кој победата ја добива кандидатот или партијата што има најмногу гласови во изборна единица или држава.
Претседателските избори се исто така засновани на овој систем, каде што кандидатот што има барем еден глас повеќе од својот противник е победник во одредена држава и ги носи со себе сите избирачи од тој дел од САД.
Затоа, кандидат од партијата на Маск би морал да ги освои кандидатите од двете партии и во голем број држави за да стане претседател, што е речиси невозможно.
Последниот пат кога ова се случи беше во 1968 година, кога Џорџ Волас, тогашен гувернер на Алабама, успеа да „откине“ пет држави од своите противници од Демократската и Републиканската партија, што, се разбира, не му беше доволно за да победи. Оттогаш, ниту еден кандидат од „трета страна“ не се доближил до победа во ниту една држава.
Борбата на Маск против ветерниците
Борбата против Републиканските и Демократските партии во Америка едноставно нема смисла, а за ова има широк спектар на причини.
Пред се, тоа би ги чинело Маск и неговите потенцијални донатори стотици милиони долари, а потенцијално и милијарди долари.
Во 2024 година, кандидатите Доналд Трамп и Камала Харис, а пред неа и Џо Бајден, потрошиле дури 5,5 милијарди долари за претседателски кампањи.
Четири години претходно, таа бројка била уште поголема, 7,7 милијарди долари.
За да го компензира фактот дека неговата партија е нова и непозната, Маск би морал да издвои уште повеќе пари, а со оглед на тоа што богатите донатори претежно се свртуваат кон „класични“ партии, милијардерот најверојатно би останал сам, или барем значително зад другите партии.
Вториот проблем, и потенцијално уште поголем за Маск, е инфраструктурата. Републиканските и Демократските партии имаат исклучително силни и добро развиени системи во секој дел од САД, дури и таму каде што не добиваат многу гласови.
Ова се стотици илјади луѓе кои се или активни членови кои учествуваат во кампањи на различни начини, или пасивни членови кои одат на гласачките места и потенцијално даваат мали донации.
Исто така, постојат гласачки регистри во 30 американски држави, и според нивните податоци, дури 50 милиони луѓе се регистрирале како демократски гласачи, а близу 40 милиони луѓе како републикански гласачи.
Едноставно кажано, Маск би морал да изгради инфраструктура со милионско гласачко тело и стотици илјади членови, во борба против партиите кои го прават ова повеќе од 150 години.
Парите не можат да купат сè
Само од овие два проблеми, кои се издвојуваат како убедливо најголеми, јасно е дека проектот на Маск едноставно нема иднина.
Кога на тоа ќе го додадеме фактот дека тој е доста поларизирачка личност и личност која не е гледана во позитивно светло од добар дел од граѓаните на САД, идејата на Маск ќе заврши како потенцијално многу скапа авантура без шанси за успех.
Со други зборови, Маск би можел да издвои милијарди долари од свои пари за проект кој има неверојатно мали шанси за вистински политички успех.