Симптом на Ковид-19 може да доведе до депресија: „Една година, сè што јадам има вкус на картон“

од Vladimir Zorba

Губењето на сетилото за мирис и вкус е еден од симптомите што ја придружуваат инфекцијата со коронавирус, но тој може да потрае кај луѓето кои имаат таканаречен долг ковид.

Иако на многумина им се чини дека животот со долготрајна аносмија не е тежок, оние кои залудно се обидуваат да го почувствуваат мирисот и вкусот на храната откако ќе легнат на ковид-19, велат дека тоа е вистинска агонија.

– Три дена откако доби позитивен тест за вирусот, сè имало вкус на картон – вели Елизабет Медина (38), која на почетокот на пандемијата ги изгубила сетилата за вкус и мирис.

Една година подоцна се плаши дека никогаш нема да се вратат. Сепак, сè што јаде има ист вкус – вкус на картон.

Таа разговарала со оториноларинголози и невролози, испробала многу спрејови за нос и е дел од група пациенти кои експериментално се лекуваат со рибино масло.

За да ги стимулира нејзините сетила за вкус и мирис, става големи количини на зачини во скоро целата храна што ја подготвува, пие чај со ароматични растенија и редовно мириса ѓердан натопен во есенцијални масла, но засега сето тоа е залудно. Факт е дека дури и по една година од прележување на Ковид, таа не ги вратила сетилата за вкус и мирис и тоа ја доведува до очај.

„Плачам секој ден со месеци“, вели Медина.

Таа е една од не мал број луѓе со долготрајна аносмија, нарушување што е потценета последица од пандемијата.

„Повеќето од оние кои го изгубија чувството за вкус и мирис во пандемија се опоравуваат за три до четири недели“, рече Валентина Парма, психолог од Универзитетот Темпл во Филаделфија.

– Но, 10 до 15 проценти од луѓето кои поминале ковид-19 ја „влечат“ оваа последица со месеци.

„Кога кафето почнува да мириса на ѓубре, тоа е добар знак“

Губењето на сетилото за мирис и вкус за време на пандемијата погоди околу десет милиони луѓе во светот. Вкусот и мирисот честопати се сметаат за помалку важни од видот и слухот, а нивната загуба се смета како помалку сериозна од другите последици од долгиот ковид, пренесе Јутарњи лист.

Парма не се согласува со тоа, бидејќи губење на вкус и мирис може да иницираат вознемиреност, па дури и депресија.

Како и другите „аносмици“, Медина утеха и солидарност нашла во групата за поддршка организирана од болница во близина на нејзиниот дом.

На социјалните мрежи има многу такви групи. Една од нив е британската група AbScent, која е основана пред пандемијата – во тоа време броеше 1.500 членови и претежно се состоеше од луѓе кои го губат чувството за мирис и вкус поради проблеми со синусите, а денес има повеќе од 45.000 а предност имаат оние со долг ковид.

Најчестото прашање што го поставуваат корисниците е истото што ја прогонува Медина: „Дали сетилата за вкус и мирис ќе се вратат некогаш?“. Парма вели дека е тешко да се предвиди.

Еден од добрите показатели дека аносмиката е на добар пат за опоравување е развојот на паросмија – искривено чувство за мирис. Кога, на пример, кафето мириса на ѓубре, тоа е знак дека рецепторите за мирис почнуваат да се опоравуваат.

Не постои лек за аносмија, а единствената терапевтска препорака е да „мирисате“ четири различни мириси двапати на ден.

– Дава резултати во 30% од случаите, но само по три до шест месеци редовно вежбање – вели Парма.

Слични содржини