Двете глобални кризи – пандемијата со ковид-19 и војната во Украина, поттикнаа и други сериозни последици и закани, како што се глобалната криза со храна, енергетската и финансиската криза. Овие кризи, една по друга, или паралелно, бидејќи светот уште се залекува и извлекува од пандемијата со ковид-19, ги изместија и дотогаш вообичаените шеми и трендови на општествените текови.
Светската јавност се соочи со неизбежниот заклучок дека после сериозните трауми низ кои минуваа или минуваат државите и стресовите какви што се војните, катаклизмичните природни катастрофи или фаталните глобални епидемии, светот веќе нема да биде ист како пред нив.
Неколку индикатори и на глобално и на национално ниво укажуваат на тоа: бевме сведоци на распространета ерозија на владеењето на правото и на граѓанските слободи, растечката економска нееднаквост и на неуспехот на владите ширум светот да се обединат со широк консензус за заедничко трагање и постигнување согласност за одговор на предизвиците со кои се соочуваат.
Наместо тоа, длабоките кризни ситуации на општествената сцена во голем број земји ги поттикнаа притаените сили на авторитарната матрица. Земјите, пак, коишто и претходно беа препознавани како автократии, дополнително го засилија авторитарното владеење.
Сепак, и покрај оваа песимистичка перспектива што се наметнуваше и преовладуваше во 2022 година, иако е уште рано да се прифати дека светот конечно се извлече, одредени показатели навестија дека човечката цивилизација има свој внатрешен одбранбен систем и дека покажува отпорност која може да отвори и нови перспективи, поразлични од песимистичките.
Целата колумна на следниот линк!