Победникот на претседателските избори, Стево Пендаровски, ја презеде анализираат српските медиуми. За него пишува Александар Севернопостоловски, новинар во “Политика”, пренесува Недељник.рс.

Планирајќи ја политичката кариера до најситни детали, тивкиот човек од сенката на Стево Пендаровски се претвори во македонскиот Кларк Кент. Не само по изгледот, совршената фризура и очилата, туку и по свеста дека во македонските политички игри, херои не се оние кои летаат и поместуваат солитери или некои од спомениците на фалангата на Александар што ги подигна Никола Груевски, туку оние што наместо да прават акробации под јужното сонце, полека маршираат низ институциите, под радарот на медиумите, политички и тајкунски кланови.

Времето ќе покаже дали Стево навистина ќе стане Супермен, но човек што во очи на претседателкста трка, во имотниот список навел две работи – автомобил од југословенската праисторија, крагуевачко “југо” и девизна штедна книшка со сума од 12.230 евра – нема шанса да изгуби.

Па така, Северна Македонија се стабилизира. Таа го најде својот мир само кога го промени името. Што треба да промени Србија и дали е случајот со Пендаровски лекот за неа? Пред да одговорам, ќе ја разгледам мојата лична карта. Еве чудо! Регистарскиот број е ист, лицето на сликата, исто така. Некој ми додаде Северна, заедно со Александар

Роден пред 56 години во Скопје, првиот претседател на Северна Македонија во рок дипломирал на Државниот правен факултет, не го поминувал своето време во магичните кафулиња и кафеани во Скопје, туку веднаш продолжил со магистерскиот труд со тема која го наговестила неговиот живот и политички пат: “Новата геополитика на Република Македонија – контрадикторностите на комунистичките и транзистичките матрици”.

Студирањето во редот на црвената и новата ера што следуваше, како револуција што се движи по течението, кога општественото богатство тече во џебовите на сивите еминенции на комунистичкиот поредок и создава нова владејачка каста на маскирани стари другари и нивните деца, го води понатаму, кон проекцијата за подобра иднина. Шармантниот Пендаровски успешно ја одбранува докторската десертација, проучувајќи ја надворешната и безбедносната политика на ЕУ и малите земји, со акцент на националниот дискурс, што го капитулира на местото на раководител на секторот за аналитика, клучно место во Министерството за внатрешни работи.

Во тоа време, стариот мудрец Киро Глигоров формулираше стратегија за евроатланска интеграција, не поради тоа што беше вљубен во ЕУ и НАТО, туку беше свесен за слабоста на Русија и не ја гледа отцепената Македонија како играчка која што ќе се ниша како разрушена жица меѓу истокот и западот, како да е кинеска, младиот Стево ја  препознава насоката што ќе биде вметната во кабинетите на двата претседатели, од клучниот играч во безбедносниот сектор. На тоа место не служел кафе, туку на двајцата им бил – советник за национална безбедност! Едниот претседател беше Борис Трајковски, кој загина во авионската несреќа во 2004 година под сомнителни околности, а друг социјалдемократот Бранко Црвенковски, кој владееше до 2009 година.

Не е потребно да ми гледа на дланка стара баба или да одам кај оџа, на чии што под би ставил фотографија од Пендаровски и би барал да ми откријат кој е ментор на сеприсутниот македонец во безбедносниот апарат на претседателските кабинети. Неговите официјални шефови се сменија, но тој остана советник, со уште еден ангажман: професор по политички науки на Американскиот универзитет во Скопје, како интелектуална експозитура на велелепната Амбасада на САД, што се протега низ градот.

Иако во 2014 година ги изгуби претседателските избори од Ѓорѓе Иванов, прекрасно патување низ биографијата на Пендаровски, елегантен и цивилизиран човек кој преку модерно дизајнирана рамка за очила ги скенира клучните безбедносни играчи и односи, како внатрешни, така и надворешни, во Балканската Казабланка, која ја спроведуваат американски каубои, руски оперативци, кинески кројачи на свила, бугарски, грчки и српски оперативци или турски аскети, ме наведе пред неколку месеци да го видам на врвот на политичката моќ, кој долго време беше чуван за него.

Претседателите се сменија, нема ни трага ниту глас од Никола Груевски, и се чини дека откако моќниот премиер беше загубен засекогаш во градините на Орбан, но во негово време, Стево го најде своето место под македонското сонце. Како отворен застапник за приклучување кон НАТО и Преспанскиот договор, кој беше македонскиот билет, под услов да станат северно јужните од Југоисточниот Балкан, тој однапред имаше сигурна победа. Како шеф на изборниот персонал беше Дарко Панчев, а телохранител Илија Најдоски. Значи, и да сакаше, не можеше да изгуби. Со протерувањето на Груевски од играта и од земјата, заедно со ветеранот Зоран Заев, кој ја презеде апсолутната власт со традиционалниот албански коалициски партнер ДУИ, македонската равенка беше потврдена дека “еден плус еден е еднакво на три”. Имено, поделено од македонскиот електорат на социјалдемократите и демократите, всушност управува албанското малцинство, без оглед на големиот број партии кои ја симулираат нивната фрагментација.

Овојпат кандидатот на ВМРО-ДПМНЕ, Гордана Силјановска Давкова, немаше шанса, не само затоа што беше министер без ресор во владата на Бранко Црвенковски, туку и поради тоа што често ја губеше трката за време на кампањата, истакнувајќи дека ВМРО стои зад неа, наместо да ги насочи сите адути кон националното единство на Македонците. Така ќе имаше повеќе шанси, бидејќи договорот од Преспа не успеа на необврзувачки референдум, бидејќи дури и Македонците не сакаа Зоран Заев да ги преимени – не во црква, туку во Уставот, но сепак, победничката комбинација беше направена во Собранието, дури и пред да дојде Специјалистот на Стејт департмент Брајан Хојт и да ја најави идната судбина на Македонија.

Долго заборавените премиери, Љупчо Георгиевски и Владо Бучковски, со кисела насмевка на национална телевија објаснуваа, по објавувањето на победата на Стево Пендаровски, дека гласовите на Албанците всушност ја водат Македонија, а овој пат за морален победник може да се смета Блерим Река. Иако немаше јавна поддршка за Пендаровски, со тајна агитација, гласовите на Река влегоа во резервоарот на првиот претседател на Северна Македонија.

Тивкиот Северномакедонски човек, се сретна со Папата Франциск во Скопје, иако се уште не ја положи заклетвата, заедно со претседателот во заминување, Ѓорѓе Иванов, кој со голем притисок се спротивстави на Преспанскиот договор. Папата е во пастирска посета на земјата со само неколку дена преостанати на претседателска двојност. Со изборот на Пендаровски, Северномакедонскиот пат беше запечатен кон членство во НАТО. Докажана е докторската теза на претседателот дека “југото” ќе ги “одвезе” Македонците во Алијансата, а всушност, единствениот човек кој претходно го победил, поранешниот пион на Груевски, кој стана престолонаследник во транзициона фаза наречен Ѓорѓе Иванов, ќе се пензионира. Ќе го најде ли својот мир таму?

Според гласините низ Скопје, тој бара пензија, автомобил, возач и кабинет, но тие како претседателски привилегии се утврдени со законот што се однесува на Северна Македонија, а Ѓорѓе одби да ги потпише сите дела со новиот македонски баптистист, па за неговата судбина може да одлучи шефот на Собранието, другарот Талат Џафери. Поранешниот офицер на ЈНА, образован во Белград, потоа командант на бунтовничката ОНА, кој водеше војна против безбедносните сили на Македонија, чиј мозок беше Стево Пандеровски, ќе му суди на пензионерскиот живот на македонскиот Иванов!

Па така, Северна Македонија се стабилизира. Таа го најде својот мир само кога го промени името. Што треба да промени Србија и дали е случајот со Пендаровски лекот за неа? Пред да одговорам, ќе ја разгледам мојата лична карта. Еве чудо! Регистарскиот број е ист, лицето на сликата, исто така. Некој ми додаде Северна, заедно со Александар. Одеднаш видов и се стабилизирав. Јас сум прекрстен и станав Северен апостол. Да се зачуди човек! Можеби напредувам иако не возам “југо”?