Луѓето ширум светот, без оглед каде живеат, може да имаат барем една заедничка точка во епидемијата од коронавирус, а тоа се живописни, привлечни и бизарни соништа кои се можеби најдрастично застапен од професионалци од областа на здравството.
Ноќните визии за вирусот, природни катастрофи, кожа која отпаѓа, неможност за дишење, губење на работа се само некои повторливи соништа за кои сè повеќе се зборува на социјалните мрежи бидејќи проблемот со „карантинските соништа“ се шири како самата пандемија.
Аналитичарот за соништа во Флорида, Лори Ловенберг, кој користи психологија за да ги толкува соништата, вели дека стресот поради карантин, забрана за движење, грижа за работата, семејството и пријателството, како и ненадејното губење на вообичаени секојдневни удобности, активираат бран неочекувани „искуства“ во соништата.
Таа додава дека од ден на ден прима се повеќе повици за луѓе кои сакаат да разговараат за нов вид на проблеми со цел да најдат решение и да ја разјаснат ситуацијата, пренесува MSNBC.
„Многу луѓе сонуваат за своите раце, кожата им паѓа, не можат да мрдаат“, рече таа, додавајќи дека визијата има едноставно објаснување – се плашиме да допреме билошто.
Деидрере Барет, психолог од Харвард, собра стотици студии за случаи на соништа од воведувањето на мерките, односно кога луѓето остануваат дома и заминуваат на работа. Таа потсети дека собирала сонови и по терористичкиот напад – 11.09. И сега гледа некои слични модели.
Лекарите, медицинските сестри и првата помош апсолутно изгледаат како група луѓе во акутна траума.
„Нивниот најтипичен сон е дека не успеваат да му помогнат на пациентот, да му го спасат животот “, рече таа, додавајќи дека нивните соништа се генерално вообичаени – болничкиот капацитет е пренатрупан, болните немаат каде да се смират, немаат опрема … не можат успешно интубираат пациенти … ако тие приврзат некого на респиратор тој не работи …
Барет проценува дека 30 проценти од тие луѓе би можеле да развијат симптоми на посттрауматско стресно нарушување со кошмари, флешбек, вознемиреност и отежнато спиење.
Психолошката траума од појавата на епидемијата е добро документирана.
Светската здравствена организација забележа дека појавата на ебола во Западна Африка резултирала во „длабоки психосоцијални импликации на индивидуално, заедничко и глобално ниво“.
Експертите велат дека периодот кога луѓето патувале од дома до работа и назад исто така бил важен затоа што тие имале време да ги класифицираат дневните настани во нивните умови, а сега тоа го нема.
Тие потсетуваат дека лишувањето од сон може да има негативно влијание врз сите, не само ментално, туку и физички и дека се зголемил бројот на луѓе кои спијат помалку од шест часа, пренесуваат американските медиуми.
Огранокот на Харвард потсетува дека недостаток на сон или слаб сон можат да влијаат на концентрацијата и расположението, но и да го променат метаболизмот и потенцијалната тежина. Лишувањето од сон може да го оштети и кардиоваскуларното здравје, па дури и да ја промени имунолошката функција.
Истражувањето покажа дека 76% од Американците имаат проблеми со спиењето за време на епидемијата, а причини се вознемиреност во 48% од случаите, се грижат за најблиските во 26% од случаите и осаменоста во 23% од сите случаи.