Како и царот Николај Втори, рускиот претседател Владимир Путин погрешно го идентификуваше својот главен непријател. Кина, а не Украина, претставува егзистенцијална закана за Русија, смета Сара Пејн, професорка на американскиот воен колеџ.
Авторот на текстот, кој датира од ноември 2024 година, а сега е објавен на веб-страницата „Киев Индипендент“, потсетува на катастрофалните последици од одлуката на рускиот цар да се бори со Јапонија поради Манџурија, наместо да инвестира во железницата и муницијата потребни за борба вистинскиот непријател на земјата, Германија.
Следуваше пораз во Првата светска војна, кој ги чинеше Николај и неговото семејство живот откако болшевиците ја презедоа власта.
„Но, како што наведува професорот Пејн, Западот и Украина никогаш немале намера да ја нападнат Русија, а камоли да ја окупираат нејзината територија. Кој би го сакал тоа на Запад? Кина, од друга страна, би можела“, тврди професорката.
„Инвазијата на Путин на Украина беше клучна грешка, онаа која го спречува враќањето на предвоената статус кво. Наместо тоа, таквите грешки водат кон алтернативи кои се многу помалку посакувани. Прашањето не е дали Русија ќе ја изгуби војната против Украина во стратешка смисла туку колку ќе има загуба“, вели Пејн.
Војната, се наведува понатаму, ја чинела Русија повеќе од 700.000 жртви. Русија ја пренасочи својата профитабилна европска трговија со енергија на помалку профитабилни пазари, санкциите ја намалија продуктивноста, нејзините девизни резерви беа запленети, стотици илјади работоспособни луѓе избегаа, руските фабрики и инфраструктура се бомбардирани, НАТО се прошири.
„Дури и ако новоизбраниот американски претседател Доналд Трамп некако ја заврши војната, Путин не може да ги врати овие загуби. И колку подолго ова продолжи, толку Русија ќе станува послаба“, смета Пејн.
„Прашањето не е дали Кина ќе се сврти кон Русија, туку кога. Кина на крајот ќе го изеде рускиот ручек; единствената преостаната неизвесност е колкав ќе биде оброкот“, рече професор на американски воен колеџ, потсетувајќи дека Русија го потрошила најголемиот дел од неговиот арсенал од Студената војна за Украина, оставајќи го Сибир широко отворен за кинеските амбиции.
Токму Сибир, како што е наведено понатаму во текстот, ги има ресурсите за кои Кина плаче: не само енергија и минерали, туку, уште поважно, вода.
Бајкалското Езеро е поголемо од Белгија и содржи 20% од свежата површинска вода во светот, што очајно и треба на Северна Кина.
Треба да очекуваат и одмазда од Кина за „рускиот синџир на злоупотреби“ кој датира од средината на 19 век, потсетува Пејн.
За да се избегне судбината на руското благородништво или голем пораз, руската елита би можела да го поттикне Путин да се повлече и да ги намали загубите на неговата земја со враќање на територијата во замена за задржување на неговото лично богатство.
За жал, се чини дека Русите одат кон национална катастрофа, пишува понатаму „Киев Индипендент“.