Концептот „личност што мора да преживее“ датира од Студената војна, кога стравувањата од советски нуклеарен напад предизвикаа загриженост за тоа како владата на САД ќе продолжи да функционира доколку Вашингтон биде нападнат.
Работата на вработен во кабинетот на американскиот претседател е речиси иста со секој еден вработен во американската администрација, тие знаат кои се нивните обврски, читање медиуми наутро, состаноци,… речиси предвидлива рутина. Но, тогаш доаѓа денот кога товарот за преживување и водење на нацијата паѓа на неговите плеќи и од речиси обичен функционер станува личност „назначена да преживее“ или, во оригинал, „назначен преживеан“, некој што мора да остане жив по секоја цена. Тие го држат подалеку од собири на високо ризично ниво за доколку се случи најлошото и претседателот и раководството на земјата бидат „избришани“ од некоја несреќа, тој да може да излезе на сцената како лидер на нацијата.
Така, вчера, додека американскиот претседател Доналд Трамп говореше на заедничката седница на Конгресот, а таму, покрај говорницата на двата дома, беше потпретседателот Џеј Ди Венс и владата, секретарот за прашања на ветераните Даг Колинс беше однесен на тајна локација за која се знае само дека е далеку од Капитол. Ако почнеме по редоследот по кој функционерите ја преземаат власта по претседателот, а тој оди: потпретседател, претседател на Претставничкиот дом, претседател на Сенатот, државен секретар, министер за финансии, државен обвинител, министер за внатрешни работи, министер за земјоделство,… министерот за ветерани е само 17-ти во тој редослед. Но, вчера беше поважен од сите нив. Иако често во филмовите и сериите се драматизира со „предодредените да преживеат“, оваа улога е клучен дел од стратегијата за национална безбедност на САД. Тоа гарантира дека владата ќе продолжи да функционира, без разлика на се.
Идејата за „личност која мора да преживее“ датира од Студената војна, кога стравувањата од советски нуклеарен напад предизвикаа загриженост за тоа како американската влада ќе продолжи да функционира доколку Вашингтон биде нападнат. Во тоа време, воените стратези и политичките лидери сфатија дека целиот синџир на команда може лесно да се отстрани за само неколку минути. До крајот на 1980-тите, под претседателите Џими Картер и Роналд Реган, улогата стана формализирана како дел од планирањето на континуитетот на владата.
Федералната агенција за управување со вонредни состојби (ФЕМА) и воената канцеларија на Белата куќа добија задача да обезбедат барем еден службеник да не биде присутен на големи настани. Целта беше едноставна: ако се случи катастрофа, сепак ќе има законски признат наследник кој ќе продолжи да ги води државата и владата.