Изметот од китовите е добар за морскиот живот и истражувачите сега се надеваат дека вештачкиот измет ќе помогне да се спаси планетата и да се намалат глобалните емисии на јаглерод.
Во 2010 година, германскиот експерт за китови Виктор Сметачек открил дека изметот од китови е всушност како измет, ѓубриво. Изметот од китовите е полн со железо, хранлива материја која е од витално значење за растот на растенијата.
Пред откритието на Сметачек, научниците мислеа дека китовите се обични предатори, кои јадат помеѓу 10 и 20 тони риба дневно.
Десетици илјади китови се уништени со комерцијално ловење китови низ вековите, а сепак помалку китови не мора да значи повеќе риби, всушност, истражувачите велат дека е спротивното, пишува Дојче веле.
Истражувањето на Сметачек покажа дека додека китовите јадат тони риба, нивниот измет исполнет со железо ги поддржува другите океански организми. Тоа е круг на живот.
Китовите се хранат со риби или лигњи. И кога ќе се олеснат, тие ослободуваат хранливи материи кои делуваат како ѓубриво. Хранливите материи го стимулираат растот и обезбедуваат храна за другите организми на површината на морското дно. Овие организми вклучуваат некои од најмалите живи суштества, познати како фитопланктон.
И кога областа е особено плодна, тој живот може да експлодира во она што се нарекува цветање на фитопланктон.
Цветаниот фитопланктон апсорбира јаглерод диоксид, еден од четирите главни стакленички гасови кои придонесуваат за климатските промени. По хранењето со јаглерод диоксид, фитопланктонот за возврат ослободува кислород.
Нашите океани апсорбираат неверојатни 30% од јаглерод диоксидот што се ослободува во атмосферата кога согоруваме фосилни горива.
Но, меѓународна истражувачка група сака да види дали е можно тие 30 отсто да се зголемат на 50 отсто со вештачко стимулирање на растот на фитопланктонот со лажен измет од китови.
Главниот истражувач е професорот Сер Дејвид Кинг, претседател на Центарот за климатски поправки на Универзитетот во Кембриџ. Кинг вели дека идејата може да предизвика океаните да заробат помеѓу 2 и 20 милијарди тони стакленички гасови годишно.
Во текот на 2020 година, човечките активности испуштија повеќе од 34 милијарди тони јаглерод диоксид, така што океаните, доколку проекциите на Кинг се точни, би можеле да фатат повеќе од половина од нашите годишни глобални емисии на стакленички гасови.