Астрономијата денес познава цела низа космички тела кои гледани од Земјата се однесуваат така што „пулсираат“, односно го испраќаат своето зрачење во наша насока, во видливиот или невидливиот спектар, во различни интервали.
Пулсарите, неутронски ѕвезди кои многу брзо се вртат околу својата оска, обично „се појавуваат“ со блесоци на зрачење на ниво од милисекунди или секунди. Мистериозните радиозрачења познати како FRB (Fast Radio Bursts) се однесуваат на сличен начин. Од друга страна, има бавно пулсирачки објекти, како што се суперновите, чие зрачење може да се снима со денови или месеци, а потоа да исчезне. Но, она што радиоастрономите од австралискиот Универзитет Curtin го откриле досега не е видено, иако теоретски е предвидена можноста за негово постоење.
Откритието, објавено во списанието Nature, опишува извор на зрачење со невообичаено бавен период на пулсирање. Овој необичен вселенски објект, кој досега не е снимен, може да се снима со радио телескоп на секои 18 минути, а изворот на зрачење потоа е активен околу една минута. Откритието беше овозможено од студентот Тајрон О’Доерти, моментално докторант на Curtin, а своето истражување го објави со помош на колегите од ICRAR (International Centre for Radio Astronomy Research).
Repeating Transient Animation from ICRAR on Vimeo.
За таков редовен, но сепак необичен извор на зрачење, се претпоставува дека е неутронска ѕвезда или бело џуџе (остаток од јадрото на ѕвездата), кое од некоја непозната причина ротира исклучително бавно. Фактот дека неговото зрачење е многу поларизирано води до заклучок дека објектот има и многу силно магнетно поле (така што најдобро може да се опише како магнетар). Блесоците на зрачење, кога се активни, се меѓу најсилните на јужното небо и се видливи во поширок фреквентен спектар. Понекогаш се состојат од трепкања пократки од половина секунда, а понекогаш неговото „вклучување и исклучување“ е мазно.
Освен профилот на снимените блесоци, не се знае многу за овој мистериозен објект. Астрономите го лоцираа во рамките на нашата галаксија, на околу 4.000 светлосни години од Земјата, па тие велат дека практично е „во нашето соседство“. Според податоците, тие заклучиле и дека магнетарот, или што и да е, е помал од нашето Сонце.
Подолу е видеото во кое Др. Наташа Харли-Вокер од Универзитетот Curtin одговара на некои прашања за ова откритие:
Q&A with Dr Hurley-Walker from ICRAR on Vimeo.