Една од причините, поради кои верувам дека е грешка да ја напуштиме ЕУ, беше поврзана со субвенции.

Парите  а тие имаат ли разлика? Дали тие се уште не прават богати? Може и да изгледа невообичаено за еден физичар да се обидува да одговори на овие прашања, но резултатот од британскиот референдум ни напомена дека сè е поврзано и ако сакаме да ја разбереме фундаменталната природа на универзумот, би биле будали да ја игнорираме улогата што богатството  ја игра во нашето општество. За време на кампањата за референдумот јас реков дека би било грешка Британија да ја напушти Европската унија. Резултатот ме прави тажен, но ако сум научил барем едно нешто од својот живот, тогаш ова е дека човек треба да се обиде да одигра по најдобар можен начин, картички кои ќе му ги подарите. Сега ние ќе треба да се научиме да живееме надвор од ЕУ, но за да можеме да го направиме тоа успешно, треба да разбереме зошто британскиот народ го направи овој избор. Верувам дека богатството по начинот на кој го разбираме и кој го делиме едни со други, ја одигра клучната улога за оваа одлука.

Како премиерот Тереза ​​Меј рече за време на првата недела на позицијата : “Ни треба реформирање на економијата, за да дозволиме на повеќе луѓе да гја споделат благосостојбата на оваа држава”. Сите ние знаеме дека парите се важни. Една од причините, поради кои верувам дека е грешка да ја напуштиме ЕУ, беше поврзана со субвенции. Британската наука има потреба од сите средства кои може да се добијат  и еден важен извор на слично финансирање од долги години беше Европската комисија. Веќе има пораки за британските научници, исклучени од европски проекти, и владата треба да се справи со ова прашање што е можно поскоро.

Парите исто така се важни, бидејќи даваат повеќе слободи на поединците. Во минатото сум зборувал за своите грижи дека кратењата на владините долгови во Велика Британија ќе ја намалат помошта за студентите во нерамноправна положба – помош која помогна и мојот успех во работата. Во мојот случај, се разбира, парите не само што ја направија мојата кариера можна, но и буквално ме одржуваат жив. Во еден случај, додека бев во Швајцарија на почетокот на својата кариера, јас се разболев од пневмонија и моите колеги од Универзитетот во Кембриџ го организираа моето враќање во Велика Британија за третман. Без нивните пари можеше и да не успеам да преживеам и да ги направам сите оние работи кои ги направив оттогаш. Парите можат да го направат човек слободен, исто како што сиромаштијата може да ги внесе во стапица и да го ограничи неговиот потенцијал за штета на него и целата човечка раса. Па јас ќе сум последниот човек кој ќе го потценува значењето на парите. Но иако тие одиграа важна практична улога во мојот живот, јас имам поинаква врска со нив, во споредба со останатите луѓе.

Плаќањата за моите грижи како човек со тешки пречки во развојот, како и за мојата работа, се од суштинско значење за мене. Стекнување на материјални нешта сепак не е. Немам поим што би правел со тркачки коњ, или со Ферари, дури и да можев да си ги дозволам. Па почнав да ги гледам парите како посредник, како средство за постигнување на одредена цел – без разлика дали станува збор за идеја за здравје или безбедност, но никогаш како цел сама по себе. Интересно е дека ова однесување, долго време  се гледа како очекувана ексцентричност од страна на академик од Кембриџ, сега се дели од страна на повеќе луѓе. Луѓето почнуваат да се сомневаат во вредноста на богатството само по себе.

Познанието или обиди поважни ли се од парите? Можат ли имотот да застанат на патот на задоволството?

Можеме ли навистина да поседуваме нешто или едноставно сме минливи  со неговото старателството?

Овие прашања водат кон промена на однесувањето, што од своја страна инспирира некои иновативни нови потфати и идеи. Тие се нарекуваат “катедрален проекти” – современиот еквивалент на големите градби на цркви изградени делумно поради искуството на човештвото да ги поврзе небото и земјата. Овие идеи се подели од една генерација со надеж дека следната ќе одговори на нивните предизвици. Се надевам и верувам дека луѓето ќе гледаат во поголем дел тоа “катедралното ” размислување, исто како што тоа го правеле во минатото, бидејќи ние се наоѓаме во опасни времиња. Нашата планета и човечката раса се соочуваат со бројни предизвици. Тие го опфаќаат целиот свет и се со сериозни – климатските промени, производството на храна, пренаселеноста, исчезнувањето на други видови, епидемични болести, оксидацијата на океаните. Слични неодложни прашања ќе бара наша соработка, на сите нас, како и споделени визии и напори за да обезбеди опстанокот на човештвото. Ние ќе мора да почнеме  да се адаптираме, да осмислуваме , да го менуваме фокусот и некои од нашите фундаментални претпоставки за тоа што подразбираме под зборовите богатство, имот, твое и мое. Исто како децата, ние ќе треба да се научиме да ја делиме. Ако не успееме во тоа, силите, кои придонеле за “Брекзит”, зависта и изолационизмот не само во Велика Британија, но и во светот, ќе извираат од недостатокот на споделеност, како и културите, предводени од ограничената дефиниција за богатство и неуспехот за неговото повеќе правична дистрибуција, ќе се интензивираат. Ако тоа се случи нема да сум оптимист за долгорочната перспектива на нашиот вид. Но можеме и ќе успееме. Луѓето се бескрајно инвентивни, оптимистички и адаптибилни . Ние треба да ја прошириме дефиниција за богатство, па таа треба да го  вклучува познанието, природни ресурси и човечки потенцијал, а во исто време се научивме да го делиме сето тоа повеќе праведно. Ако го направиме тоа, тогаш нема да има ограничувања за работите кои можеме да го постигнеме заедно.

——————————————-

Коментарот е на познатиот британски физичар Стивен Хокинг и е објавен во “Гардијан”.