До неодамна, американскиот банкарски систем беше силен благодарение на разумните банкарски регулативи спроведени за време на администрациите на Обама и Бајден. Сепак, ширум светот, многу земји немаат ни приближно стабилни банкарски системи како САД. Слабите банкарски системи треба да не загрижуваат сите, не само затоа што неуспесите на банките ги повредуваат обичните граѓани, туку и затоа што честопати предизвикуваат неплаќање на државите во своите обврски за националниот долг. Државните банкроти, пак, предизвикуваат уште поголеми проблеми за граѓаните, како што се зголемена невработеност, социјална нестабилност, а во најлош случај, може да ги наведат жителите да се свртат кон криминалот, па дури и кон тероризмот. Уште полошо, банкарските и суверените кризи често се прелеваат во други земји, што влијае не само на нивните економии, туку и на нивните национални интереси.
И Меѓународниот монетарен фонд и Светската банка во последните неколку години неколкупати предупредуваа за магичниот круг, меѓусебната поврзаност на ризиците од финансискиот сектор и државните ризици. Од 2012 година, изложеноста на банките од новите пазари на сопствениот државен долг се зголеми за над 35%.
Ова е загриженост бидејќи пазарите во развој се изложени на поголем ризик од развиените економии.
Како што објаснуваат Андреа Деги, Фабио Наталучи и Махваш С. Куреши од ММФ, „меѓу другото, нивните изгледи за раст се послаби во споредба со трендот пред пандемијата во споредба со напредните економии, а владите имаат помала фискална моќ да ја поддржат економијата. Од друга страна, трошоците за надворешно финансирање генерално се зголемија, така што владите ќе мора да плаќаат повеќе за да позајмуваат“. Со оглед на тоа колку е зголемена инфлацијата во последниве години, многу пазари во развој треба да плаќаат многу повисоки купони кога издаваат обврзници за да ги привлечат инвеститорите да купуваат државни благајнички.
Целата анализа прочитајте ја на Бизнис Инфо