Турција станува очајна. Под водство на Претседателот Реџеп Тајип Ердоган и неговата партија, Партијата на правдата и развојот (АКП), политиките кон конфликтот во Сирија во текот на последните четири години беа погрешни и скапи. Кога конфликтот избувна во 2011 година, Анкара погрешно ја потцени силата на режимот на Асад и ги поддржи тврдокорните исламистички групи кои се стремат кон неговото паѓање. Во текот на процесот Турција исто така ги маргинализираше Курдите и се отуѓи од регионалните сили како Иран, пишува во “Индипендент”.

Четири години подоцна Асад изгледа подготвен да се задржи на власт и неговиот режим ќе биде централен дел од планот за транзиција, за кој странските сили преговараа минатиот викенд. Регионалниот ривал на Турција, Иран е клучен играч кој веќе не може да се игнорира од Западот. Не само дека Алијансата зад Асад веќе цврсто ја има на своја страна поддршката на Русија, но и меѓународната заедница не е веќе фокусирана на победа над режимот – наместо тоа таа се занимава со камшикување на џихад групи како Исламска држава (ИД).

Промената на фокусот е значаен недостаток на Ердоган. Анкара одигра важна улога и овозможи на ИСИС и други џихадисти да напредуваат во Сирија и регионот. Турција се однесуваше со толеранција кон џихадистичките групи кои влегува од Сирија во Турција, како и во користењето на Турција како транзитна точка за шверц на оружје и пари во Сирија. Во меѓувреме Курдите во Сирија се наметнаа како сигурен западен сојузник и се во процес на создавање на автономна курдска област која им даде нови сили на курдскиот национализам во Турција и во целиот регион – за голем страв на Турција, бидејќи продолжува брутална воена кампања за сузбивање на Курдите. Со други зборови Турција нема интерес од мирно решавање на конфликтот во Сирија, за што преговараат светските сили.

Откако се чувствува очајна, Турција ќе се обиде да се врати назад во фокусот на режимот на Асад и да се обиде да ги надмине загубите кои ги презеде како во Сирија, така и на геополитички план. Оттука зад одлуката за симнување на руски авион најверојатно имало и други политички фактори, особено откако бомбардерот, колку што ние знаеме, не претставувал непосредна закана за националната безбедност на Турција. На внатрешен план на Ердоган му одговара атмосфера на страв и несигурност. Тоа работеше за него и на предвремените избори во земјата порано овој месец, во кои тој се опорави во голема мера по мнозинството што го загуби во јуни, по само неколку месеци на бомбашки напади, насилство и предизвикување на расколна реторика.
Соборувањето на рускиот авион од Анкара може да биде корисно одвлекување на вниманието, бидејќи Турција се стреми да ја зајакне воената кампања против Курдите, особено во курдската провинција Мардин, каде што неодамна беа нападнати пратеници. Пред два дена, Селахатин Демиртас, лидер на прокурдската Народна демократска партија (KOM), кој скокна против меѓународното признавање на националните избори во земјата, преживеа обид за атентат во курдскиот Дијарбакир. Оваа тактика нема да биде без долгорочни последици и ќе ги намали шансите на мирот во Сирија, како и напорите на Западот за победа над Исламската држава.
Западот го смируваше и поддржуваше Ердоган во Турција во пресрет на изборите во земјата со цел да обезбеди договор со Анкара за бегалската криза. И можеби сега жали за тоа. Не само што е веројатно Ердоган да започне едно тешко и мачно пазарење, туку може да се повлече од договорот. Тој никогаш не паднал во ЕУ и се стреми ангажман само со Западот, кога под притисок дома. Но Турција не е незаменлив сојузник и не треба да се гледа како таков. Се додека Западот не започне сериозно да врши притисок, Ердоган ќе има малку поттик да стави крај на штетните политики.

Анализата е објавена во „Индепендент„