Крајот на долг правлив  пат се крајбрежни куќи меѓу јужното грчко село Мирсини и Јонското Море каде е лоциран бегалски центар, кој може да биде вклучен во туристичка брошура. 338-те Сиријци и Ирачани кои живеат таму од март велат дека се благодарни дека се на безбедно место во крајбрежни бунгалови, но го губат трпението и се исполнети со желба да продолжат со патувањето што се надеваат да ги однесе до попросперитетни држави во Западна Европа, раскажуваат американските медиуми.Локалните власти  ги дале напуштените со  години одморалиште на грчката влада, која има голем отпор од некои заедници во обид да изгради шатори за десетиците илјади блокирани во земјата бегалци. Речиси милион луѓе кои  бегаат од војна или сиромаштија во Блискиот Исток и Африка, пристигнаа во Грција од соседна Турција меѓу јануари 2015 година и март 2016 година, кога голем број земји на север ги затворија своите граници. новодојдените мигранти се намалени до неколку илјади главно поради договорот на ЕУ со Турција, која треба да даде засолништа  за мигрантите кои би се упатиле во Егејското море кон Грција. 54 илјади. мигранти остануваат блокирани во официјалните кампови во Грција и другите два импровизирани шатори во очекување на добивање азил во скршените  финансиски држава или до трансфер во друга земја во Европа.

Мигранти од таборот на пристаништето во Пиреја протестираа минатиот месец против депортацијата  назад во Турција, пишува Асошиејтед прес.  Многу од организираните кампови се составени од обични преработени бунгалови или платнени шатори, издигнати набрзина од војската. Околу 1 300 луѓе живеат во просторија што се користела за пристигнување патници на стариот  аеродром на Атина. Други 2 100 се сместени во нефункционални спортски објекти, изградени за Летните олимписки игри во 2004 година Во неколку случаи локалните заедници жестоко реагираа на фактот дека се избрани да прифатат бегалски центри и во некои случаи се судрија со полицијата.

Не и во село Мирсини (на островот Пелопонез). Самиот градоначалник Набил Морант е сириски бегалец  кој се оженил за Гркинка и  се утврдил блиску до Лехел пред речиси три децении. Тој, сепак, вели дека тоа не е причината која го  мотивирала општинскиот совет да донесе одлука. “Ние видовме драматичното положба, во кое беа отпаднати овие бегалци – деца кои се дават во морето, испишани тревоги на нивните лица. Тоа не може да не те допре “, вели Морант, кој е роден во Хомс и студирал медицина во Париз и Брисел. Во 2014 година тој стана првиот мигрант, заработувајќи на локалните избори во земјата. “Местото не се користеше од нас, беше напуштен и беше предмет на судски процес”, вели тој.

“И рековме на владата: Видете го ова место, ако сакате , израмнете го и ќе ги сместите  таму”. Животот во кампот е безгрижен. Но бегалците се нервозни  Тие ги ризикуваа своите животи за да стигнат до Грција во разнебитени чамци, плаќајќи мали богатства на трафикантските групи, за да започнат нов живот. Сега патот им е запрен без јасни индикации колку долго ќе трае тоа. Хеба Алгафер, студентка од Дамаск вели дека е време да оди. “Немаме потреба од место за живеење или добра храна, немаме потреба од овој живот”, рече таа. “Треба да тргнеме, да најдеме место на кое сакаме да работиме, да учиме”. Алгафер и нејзиниот вереник нејзината Ахмед Куасем, автомеханичар од Дамаск, пристигнале до островот Самос на брод, преполна со околу 70 лица на 19 март – ден пред да стапи во сила договорот меѓу ЕУ и Турција дека секој бегалец достигнат до Грција, подлежи на депортација. Тие биле напуштени на брегот, откако шверцерите ги принудиле да ги фрлаат кесите  со сите пари и предмети во морето, за да направат место за уште патници. Сега парот е нетрпелив да се запишат за трансфер во Шведска, каде мајката на Куасем живее од пет години. Таткото на Алгафер кој е учител, останал во Сирија. Уис Наџар, кој е на 53 година и се занимавал со сликарство на куќи и полирање на мебел во Алепо, веќе се регистрирал заедно со жена си и тројцата синови. Но тој исто така е скршен  од чекањето. “Тука е добро, луѓето се добри, помагаат  многу и сум многу благодарен”, вели Наџар. “Имам документите пред еден месец и сега чекам, но јас би сакал постапката да е побрза. По цел ден спиење, храна, спиење, храна – тоа не е живот. Сакам да работам, а момците да одат на училиште или на работа “.Морант вели дека очекува кампот да почне да се празни по септември. 60% од бегалците се жени со деца, кои треба да бидат донесени од земјите каде што се прифатени нивните сопрузи. Останатите 20% побарале азил во Грција, а останатите или ќе бидат префрлени во други земји, или ќе се вратат во Сирија.Додека локалните општински советници стојат зад создавањето на кампот, мала група на локални жители првично се изјасниле против него, стравувајќи од криминал, ширење на болести или верски разлики. “Има некои постари граѓани кои ми рекоа дека би стрелале, за да се заштитат”, вели градоначалникот. “Сега истите тие луѓе одат во кампот за да носат корисни предмети за бегалците”.Жителите на кампот велат дека се чувствуваат добро прифатени. “Тука има многу добри луѓе “, вели Куасем. “Кога еднаш бев во селото, почна да врне и некој ми даде чадор”, раскажува тој. Куасем пушта на мобилен телефон видео, на кое е снимено патувањето по море до Грција. Вели дека турската крајбрежна стража  пукала предупредување во воздухот и се обидела да пукна брод во која патувале заедно со други мигранти. Вели дека ќе го задржи рекорд, за да го покаже на своите деца. “Сакам да им покаже што се случуваче  со нас”, вели уште Куасем.