Александар Вучиќ веројатно не е во предизборен режим само кога е во длабок сон. Тој е политичар кој работи најдобро во агресивна атмосфера. Значи, кога нема драма, тогаш тој мора да ја продуцира. Државни удари, обиди за атентат, светски заговор. Короната го донесе само на својата природна работна температура, пренесува Дојче веле (ДВ).
Предизборниот режим со викање кон новинари, опозицијата и отсутните непријатели, кршење на Уставот, сеприсутност на полтронски канали – сето тоа му припаѓа на препознатливиот себичен стил на управување: Јас сум партија. Партијата е државата. Јас сум државата.
Како и да е, прогресивната идила била расипана од криминалци кои касапеле луѓе, а се вели дека се блиски до прогресивниот врв, како и прислушувањето на луѓето „на мерки“, што покажа дека Вучиќ учтиво телефонирал на некои од нив.
Пукна тиквата помеѓу Александар Вучиќ и Небојша Стефановиќ. Па, од таму Српската напредна партија, исплашени од искуството од локалните избори во Заечар, започнаа да ја крпат.
Грешка во пресметките на Српската напредна партија
Зајечар беше грешка во разработениот прогресивен систем на локалните избори, иако сè беше направено според испробан рецепт: џипови, функционална кампања што Ана Брнабиќ ја негира со бесконечна ароганција кон фактите.
Но, и покрај победата, од Напредната партија изјавија дека загрижувачки се зголемил бројот на луѓе во кафеана кои повеќе му веруваат на чесен човек отколку на Напредната комбинација на притисок, шопинг и политички бајки.
Ова ни кажува дека по крпењето на прогресивната тиква и лижењето на раните, ќе следи невидено шоу со симулација на медиумски слободи и плурализам, со отворен почеток на кампањата за ненајавените избори.
Ако тие се во април следната година, а не на крајот на оваа година, прогресивниот парламентарен мандат ќе трае повторно околу две години. Партиските мудреци сметаат дека народот, заборавен каков што е, целосно ќе го заборави „криминалниот октопод“ што се појави во прогресивното крило дури и кога беше мал како лигњи. Пиротехниката од типот Маурициус ќе помогне да се сврти вниманието.
Дали најавениот „дијалог“ меѓу власта и опозицијата, која е поделена на онаа што сака медијација на европратениците, и оној што би се согласил со Вучиќ без нив, ќе помогне во сето ова?
Не сум сигурен.
Сизифовска работа
Дали некој верува дека некој ќе каже во дневникот на јавниот сервис дека претседателот нема право да ги надминува своите уставни овластувања? И дека медиумските претори на Вучиќ навистина ќе станат балансирани? Дека поплавената тврдоглавост ќе исчезне од парламентот? И сето тоа за неколку месеци, по волја на европратениците и во име на фер-плеј?
И, ако никој не верува во тоа, што да правиме? Да не зборуваме?
Дилемата на опозицијата е гадна. Ако не пробаш, тогаш си дефетист. Ако се обидете, имате малку шанси за успех. Ѓинѓиќ еднаш рече – кога Сизиф го туркал каменот на рид, повеќето Срби го поддржуваат каменот. Во оваа приказна, Сизиф е опозицијата, а каменот е Вучиќ. Можеби единствената утеха е мислата на Албер Ками – така што можеби можеме да го замислиме Сизиф како среќен.
Оние што сакаат промени остануваат со трпеливост, работат на себе – преобликувајќи го егото во правец на тимска игра. Синергија. Создавање на десетина млади маринци по патеката на овој. Екологизација на политиката, а не политизација на екологијата.
Тешко е за некој во опозиција да помести камен токму така, тој е претежок.
А, Брисел сè уште не е подготвен да мобилизира важни политички поделби во името на српската демократија. Вучиќ го знае тоа. Но, тој исто така знае дека друг еднопартиски парламент сепак ќе затвори некои од неговите малку затворени врати.
Во извештајот за непостоечкиот напредок на Србија во пристапувањето во ЕУ, Европската комисија во октомври забележа „отсуство на одржлива опозиција во парламентот“. Ако тој би можел да избере, Вучиќ ќе овозможи опозицијата да биде присутна, но не и да биде одржлива.
Најдобро би му одговарало ако уште три или четири групи влезат во парламентот за да пополнат најмногу триесет проценти од местата. Тоа не би го повредило во распределбата на моќта, но би било големо алиби за автократско владеење.