Американската митологија често се базира на идејата дека САД е земја на имигранти, симбол на слободата и засолниште за прогонуваните. Меѓутоа, историјата на оваа нација, како и нејзината сегашност, често раскажуваат сосема поинаква приказна. Иако американскиот идентитет е изграден врз имиграцијата, длабоко во неговите темели лежи стравот од „другиот“ – од оние кои доаѓаат однадвор или кои се перцепираат како туѓо тело во самото општество.
Виет Тан Нгуен, писателка и професорка на Универзитетот во Јужна Калифорнија, која е добитничка на Пулицерова награда, во својот напис за списанието „Тајм“ анализира како стравот од странци станал политичко оружје во Соединетите Американски Држави.
Иако ксенофобијата во САД може да изгледа како нов феномен, во 19 век кинеските имигранти беа мета на насилство, дискриминација и законски забрани. Тие беа прикажани како извор на болести, неморал и закана за американската „чистота“. Со донесувањето на Законот за исклучување на Кинезите во 1882 година, за прв пат во американската историја цела етничка група беше законски исклучена од процесот на имиграција. Слична судбина ги снајде и Јапонците во 20 век, кога за време на Втората светска војна, околу 120.000 Американци од јапонско потекло, вклучувајќи и многу американски државјани, беа интернирани во логори под сомнение за нелојалност.
Трамп и враќањето на старата параноја
Доналд Трамп го врати овој длабок страв од „другиот“ во центарот на американската политика. Од неговата прва претседателска кампања во 2015 година, Трамп користеше раздорна и дехуманизирачка реторика, при што имигрантите и малцинствата често беа прикажувани како виновници за сите општествени проблеми. Во последните години, Трамп се обиде да ги интензивира овие стравови преку најавување на масовни депортации и користење на Законот за непријателски странци од 1798 година, кој е историјски поврзан со интернирањето на Јапонците.
Под негово водство, американската имиграциска служба (ICE) ги спроведува „преведувањата“ на имигранти, понекогаш со насилни сцени, кои наликуваат на тајни операции. Во оваа динамика, правата и правдата стануваат пофлексибилни, а политичката корист добива поголемо значење.
Од Палестина до универзитетите
Популизмот на Трамп не е ограничен само на имиграцијата. Неговата администрација и некои сојузници ги користат обвинувањата за антисемитизам како инструмент за делегитимизација на пропалестинските гласови, особено на универзитетските кампуси. Овие акции, како и апсењата на студентите, кои учествуваат во мирни протести против војната во Газа, потсетуваат на репресивните методи кои се користат против политичките дисиденти.
Економијата на стравот
Загрижувачки е фактот што оваа реторика и репресија се поврзани со голем капитал. Приватните корпорации кои управуваат со имиграциските затвори заработуваат милијарди, а плановите за проширување на системот на затвори и центри за притвор се во полн замав. Според проценките, индустријата за затворање и депортација би можела да достигне вредност од над 45 милијарди долари.
Затворениците како бројки, а не луѓе
Во ваков систем, имигрантите стануваат не само статистички податоци или средства за политички профит, туку и објекти на комерцијализација и искористување. Како што пишува филозофот Емануел Левинас, кога не му дозволуваме на „другиот“ да ни го покаже своето лице, ја губиме нашата човечност.
Заклучок: Солидарност и отпор
Историјата нè учи дека авторитарните режими не застануваат само на една група. Доколку државата одреди кој е, а кој не е „вистински“ граѓанин, сите стануваме ранливи. Денес, тоа се имигрантите, Палестинците, студенците, но утре може да биде секој кој не се вклопува во официјалната слика за „вистински“ Американец. Затоа, одговорноста е на сите нас, да покажеме солидарност, не само со оние кои се гонат, туку и едни со други, за да ја сочуваме демократијата и правдата, пренесува професорката Виет.