Милорад Додик, лидерот на Република Српска, се впушти во ризична авантура – обид за уривање на уставниот поредок на Босна и Херцеговина. За целосен успех на оваа стратегија, тој сметаше на промена во надворешнополитичките околности. Особено, се надеваше на победата на Доналд Трамп на претседателските избори во САД, што според него ќе доведе до укинување на американските санкции и подобрување на неговиот меѓународен статус.
Сепак, овие надежи не се остварија. Напротив, позицијата на Додик во меѓународната политика само се влоши. Иако Европската Унија не успеа да воведе санкции на ниво на целата организација, поради системот што бара едногласност и заштитата што му ја обезбеди Унгарија, неколку земји-членки поведоа индивидуална акција.
Германија, како најмоќна економска сила во Европа, започна со воведување на санкции против Милорад Додик и уште неколку блиски политичари, меѓу кои Ненад Стевандиќ и Радован Вишковиќ. Потоа и Австрија се приклучи на овие мерки, што беше првпат еден политичар од редовните политички текови во ЕУ да биде цел на санкции од страна на земја-членка. Полска и Литванија, исто така, ги поддржаа санкциите против Додик.
Холандија не воведе национални санкции, но најави дека ќе се залага за суспендирање на финансирањето од Европската Унија за проекти во Република Српска. Кулминација на овој притисок беше објавувањето на таканаречениот „нон-пејпер“ од Германија и Франција, каде Додик, Стевандиќ и Вишковиќ се наведени како неприфатливи за разговори. Во овој документ се наведува и прекин на финансиската поддршка за проекти во Република Српска, што јасно укажува на сериозноста на меѓународниот притисок.
Ова покажува дека Додик нема поддршка дури ни од најважните европски главни градови како Париз и Берлин. И покрај најавите од Додик за „промена на светскиот поредок“ и надежите дека Трамп ќе ја смени американската политика кон Босна и Херцеговина, реалноста покажува дека „коперниковиот пресврт“ не се случи. Американската политика останува заинтересирана, но помалку активно вклучена, оставајќи простор за Европската Унија да ја зголеми својата улога.
Меѓутоа, санкциите и притисокот од надвор не треба да бидат причина за задоволство кај оние што се сметаат за „пробосански ориентирани“ политичари, бидејќи вистинското решение треба да дојде од самата Босна и Херцеговина. Институциите на земјата мора сериозно да ги исполнуваат своите обврски и да ги спроведуваат законите на целата територија, без исклучоци.
Конечно, од судовите и институциите на Босна и Херцеговина зависи дали ќе ги прекршат уставните закони и наредбите на Судот на БиХ, и дали ќе ги уапсат осомничените, вклучително и Милорад Додик и неговите соработници.