Во оваа држава, власт не се освојува, туку се купува. Како на бувљак во петок наутро, само што наместо стари предмети, се продаваат министерства, фотелји и функции. Мириса на евтин парфем, на пот и на лаги. Сите нешто бараат, никој ништо не нуди. Никој не владее, а сите глумат дека се важни.
Коалициите? Брак од интерес. Се венчаваат со насмевка пред камерите, а вечерта веќе спијат во различни кревети. Едниот се моли да не го изневери другиот, ама и двајцата веќе имаат љубовници во соседната партија. И државата, сирота, останува како дете кое не знае кај му е таткото.
Тука власта не се зема со идеи, туку со уцени. Ако имаш тројца пратеници, веќе си крал. „Без нас нема влада“, извикуваш, и така почнува бизнисот. Договорите се потпишуваат со златни пенкала и со валкани раце.
Политиката одамна не е идеологија. Таа е пазар за влијание. Таму нема лева и десна страна, туку само кој колку ќе украде со стил. Денес си Европеец, утре си патриот, задутре си неутрален, а вчера си лежел мртов пијан во бар гушнат со напудрени странски амбасадори.
Ги гледаш на вести и ти доаѓа да ја изгасиш телевизијата со чекан. Ова не е држава, ова е театар без сценарио. Сите зборуваат, никој не слуша. Сите глумат вистина, а знаат дека играта одамна е наместена. И публика нема. Останаа само актери што си аплаудираат едни на други.
И така, влади паѓаат, директори се менуваат, тендери растат како печурки по дожд, а народот брои денови до следната измама. Системот е гнилеж што се мириса сам себеси под пазуви и вели дека е миризлив.
Секој политичар си има своја тезга, своја клиентела, своја провизија. Се продаваат ветувања по кило, совест по грам, а државата лежи на носилки и чека некој да ѝ стави инфузија од искреност. Никој не доаѓа.
Сите партии зборуваат за „нов почеток“. Сите бараат „национално единство“. А сите мислат само на тоа кој прв ќе го фати парчето колач. Иронијата е што колачот одамна е мувлосан. Само тие не го гледаат, заслепени од шлагот.
А народот? Седи пред телевизор со ладно пиво и со горчлива насмевка. Ги гледа истите ликови што вчера се навредуваа, а денеска си наздравуваат. Ги слуша истите фрази, истите лаги, истите празни ветувања. И знае дека ништо нема да се смени.
Во оваа држава, коалицијата е религија. И сите се молат на ист бог: интересот.
Кога ќе се соберат сите тие пазари, уцени и насмевки без душа, излегува вистината на виделина: Македонија не ја уништуваат непријателите.
А државата стои на страна, уморна и тивка, како жена што одамна престанала да верува во љубов. Ги гледа истите лица, истите приказни, истите неверства.
И шепоти: „Ајде, само овојпат нека не ме изневери“.
Но, и овојпат ќе ја изневерат!
Локален херој