Во значајна воена иницијатива, Соединетите Американски Држави распоредија бомбардери со долг дострел B-1B Lancer, познат и како „Коска“ во воздухопловната база Мисава во Јапонија, што претставува прво долгорочно распоредување на ваков авион на јапонска територија по Виетнамската војна. Овој потег доаѓа во период на зголемени тензии во Индо-Пацифичкиот регион, особено во Јужното Кинеско Море и околу Тајванскиот Теснец, и е дел од пошироката американска стратегија за одвраќање на кинеската воена модернизација и зајакнување на сојузништвата со Јапонија, Јужна Кореја и други регионални партнери.
B-1B Lancer е суперсоничен стратешки бомбардер со долг дострел, развиен уште во 1970-тите, но и денес останува релевантен поради неговата способност да носи до 56.000 килограми конвенционално оружје. Во неговиот арсенал се вклучени паметни бомби JDAM и ракети AGM-158C LRASM, наменети за напади на поморски цели од далечина поголема од 320 километри.
Со променливите крила, B-1B може да достигне брзина над 1,2 маха и да прелета над 4.800 километри без потреба од дополнително гориво. Дизајниран е за летови на мала височина со цел избегнување на радарски системи.
Воздухопловната база Мисава, лоцирана во северна Јапонија, има стратешка положба за операции во близина на Тајван и Јужното Кинеско Море. За разлика од американската база на Гуам, која е поранлива на кинески проектили, Мисава нуди подобра заштита и поголема оперативна флексибилност.
Мисијата на бомбардерите B-1B ја предводи 9-та експедициска бомбардерска единица од воздухопловната база Дајес во Тексас, а пред пристигнувањето во Јапонија тие учествуваа во заеднички воени вежби со авиони F-16 и F-35 во Јужна Кореја.
Истовремено, шест стелт-бомбардери B-2 Spirit беа распоредени во базата Диего Гарсија, во Индискиот Океан. Овие бомбардери, познати по учеството во мисии во Косово, Јемен и Ирак, можат да носат 13.600 килограми пенетраторни бомби, идеални за уништување бункери и подземни цели.
Комбинираното присуство на B-1B и B-2 јасно демонстрира способност на САД за нанесување удари во рамки на кинеската зона на A2/AD (Anti-Access/Area Denial), што претставува директен предизвик за стратегијата на Кина за контрола на морето и воздухот во Индо-Пацификот.
Распоредувањето на овие авиони во чувствителни зони како Тајван, Корејскиот Полуостров и Јапонското Море испраќа силна порака до Кина и Северна Кореја. Кина возврати со летови на своите бомбардери Х-6Н, како и со заеднички воени вежби со Русија во Јапонското Море. Од своја страна, Северна Кореја се закани со непредвидлив одговор по летовите на B-1B во близина на нејзиниот воздушен простор.
Иако моќни, и B-1B и B-2 се соочуваат со предизвици поврзани со стареењето и одржувањето. Во наредната деценија се очекува постепено да бидат заменети со новата генерација бомбардери B-21 Raider, кои ќе можат да носат и хиперсонични ракети. B-1B веќе го тестираше AGM-183A ARRW, што го прави делумно подготвен за идните мисии.
B-1B Lancer влезе во употреба во 1986 година. Првично беше дизајниран како нуклеарен стратешки бомбардер за пробивање на советската воздушна одбрана. По крајот на Студената војна, беше адаптиран за конвенционални мисии. Во 1994 година беше отстранет од нуклеарниот арсенал, а од 2011 се користи исклучиво за конвенционални операции. Првпат учествуваше во борбени мисии во операцијата „Пустинска лисица“ (1998), а потоа и во НАТО интервенцијата во Косово.
Подоцна беше ангажиран во Авганистан и Ирак. Носивост до 34 тони оружје, најголема меѓу американските бомбардери. Способност за извршување на различни мисии од стратешко бомбардирање до поморски операции и извидување. Континуирана модернизација, подобрени радари, сензори и мрежна поврзаност. И покрај најавената замена со B-21 Raider, B-1B останува клучен елемент во стратегијата на САД за одвраќање и брза реакција.
Распоредувањето на B-1B во Јапонија и B-2 во Диего Гарсија укажува на сериозна пренасоченост на американското воено внимание кон Индо-Пацификот. Иако целта на одвраќање е јасно изразена, мобилноста и стратешката длабочина на овие единици зборуваат за долгорочна промена на американското присуство во регионот. Колку долго ќе трае оваа стратегија и како ќе реагираат Кина, Северна Кореја и другите актери, останува да се види.