Премиерот на Шпанија Педро Санчез, земјата која од саботата претседава со Европската унија, го посети Киев. Сепак, неговата посета е во сенка на веста објавена од американски весник „Вашингтон пост“ дека Вилијам Барнс, директор на Централната разузнавачка агенција (ЦИА), минатиот месец бил во Киев, непосредно пред бунтот што го покрена Евгениј Пригожин, шефот на руската паравоена формација. Вагнер. Оваа информација предизвика многу контроверзии, бидејќи Барнс на почетокот на годината изјави дека Украина има пресудни шест месеци, што сега се покажа како точно.
Барнс е поранешен дипломат кој е во служба повеќе од 30 години, бил и американски амбасадор во Москва, а на сегашната позиција е идеален за преговори кои како да не треба да бидат јавни, ги пренесува „Јутарњи лист“ пишувањата на американскиот весник.
Тие стануваат јавни само кога е неопходно да им се сигнализира на сојузниците и ривалите дека има активна работа зад сцената. Пред еден месец беше објавено дека тој е во Пекинг, по што државниот секретар Ентони Блинкен беше во официјална посета и разговараше со кинескиот лидер Си Џинпинг.
„Вашингтон пост“ потврди дека првата работа на Барнс во Киев била да и потврди на владата дека САД ќе продолжат да споделуваат информации за да и помогнат на Украина да се одбрани.
Луѓето запознаени со содржината на разговорот рекоа дека украинските воени планери го увериле Барнс дека, без сомнение, „ќе повратат значителна територија до есен; преместување на артилериски и ракетни системи во близина на граничната линија на Крим контролиран од Русија; продолжи напредувањето во источна Украина и го наведе да ги отвори преговорите со Москва за прв пат откако беа прекинати во март минатата година.
Еден од украинските домаќини и рекол на американската делегација дека „Русија ќе преговара само ако се чувствува загрозена“.
Подготвувајќи се за падот, украинскиот претседател Зеленски и неговите соработници почнаа да размислуваат за тоа како Киев може да донесе прекин на непријателствата под услови прифатливи за Русија и украинскиот народ. Заклучокот е дека можеби е доволно заканата да се концентрира на Крим – седиштето на Црноморската флота од каде би можела да проектира моќ кон источниот Медитеран – што би станало лесна цел за модерното западно оружје што го поседуваат украинските сили.
„Со тоа што ќе се согласи да не го заземе Крим насилно, Киев ќе побара од Русија да ги прифати сите безбедносни гаранции што Украина може да ги добие од Запад“, велат изворите.
Операциите на украинските сили го потврдуваат горенаведеното, бидејќи една насока на воен притисок води кон Токмак, важен транспортен центар за Крим, а според последните информации, силите на Киев полека, но успешно градат мост на окупираниот брег на реката Днепар, која би била отскочна даска за втората линија на пенетрација кон полуостровот.
Може да се заклучи и дека вистинската цел на Киев не била освојување на Крим, бидејќи тоа би предизвикало премногу жртви, ниту „ослободување“ на Доњецк, каде што во 2014 година започна бунтот на населението што зборува руски по поттик на Москва и со помош на Вагнер.
Ваквото сценарио целосно би се вклопило во плановите презентирани од дипломатите на западните земји, според кои целта е да се запре конфликтот, да се остави идниот статус на Крим на преговори по одреден период, додека референдум за желбите на локалната населението се одржа во Доњецк, во организација на ОН.
Ако планот на Киев се оствари, тоа ќе докаже дека Барнс беше во право на почетокот на годината кога рече дека Украина има шест клучни месеци пред неа.
Се наведува и дека шефот на ЦИА имал уште една важна улога неколку дена по бунтот на Пригожин.
Тој го повикал Сергеј Наришкин, шефот на руската надворешна разузнавачка служба, за да му каже дека САД не се вмешани и дека тоа е внатрешно прашање на Русија.
Било важно да се испрати порака бидејќи Путин, како што мислеше турскиот претседател Реџеп Таип Ердоган во јули 2016 година, кога беше цел на воен удар, би помислил дека САД и НАТО стојат зад Пригожин.
Колку и да е параноичен, без информациите на Барнс, тој можел да нареди воена акција во Полска, стои во текстот на „Вашингтон пост“.