Ноќта започна да паѓа во државниот парк Педра Бранка во Рио де Жанеиро, додека четворица бразилски научници ги вклучија светилките за да се провлечат по тесната патека од кал низ густата прашума. Истражувачите биле на мисија: фаќање лилјаци и помагање во спречување на следната глобална пандемија.
Неколку метри напред, скоро невидлив во темнината, лилјак направил високи вресоци додека ги затегнувал крилјата кон тенка најлонска мрежа што ја зароби. Еден од истражувачите го отстранил лилјакот, кој со вперени заби ги гризнал нејзините прсти со ракавици.
Ноќешното излегување во ноември беше дел од проектот на државниот институт Фиокур во Бразил за собирање и проучување на вируси присутни кај диви животни – вклучително и лилјаци, за кои многу научници веруваат дека се поврзани со појавата на КОВИД-19.
Целта сега е да се идентификуваат другите вируси кои можат да бидат многу заразни и смртоносни кај луѓето и да ги искористат тие информации за да смислат планови за да ги спречат некогаш да инфицираат луѓе.
Во многу поврзан свет, епидемија на едно место го загрозува целиот свет, исто како што направи коронавирусот. И, бразилскиот тим е само еден меѓу многуте трки низ целиот свет за да се минимизира ризикот од втора пандемија во овој век.
За некои, можеби се чини прерано да се размислува за следната глобална епидемија, со светот сè уште да се бори со разорниот удар на тековната. Но, научниците велат дека е многу така, без интелигентна интервенција, друг нов вирус ќе скокне од животно на човек домаќин и ќе најде услови да се шири како пожар.
Како што покажа оваа пандемија, современиот транспорт може да го растера патогенот на сите агли на земјината топка за неколку часа и лесно да се шири во густо населените градови.
Не е прашање дали, туку кога, според д-р Гагандип Канг, експерт за инфективни болести на Кристијан медицински колеџ во Велоре во јужна Индија.
Таа посочи на претходните истражувања според кои Индија е меѓу најверојатните места во светот за настанување на ваков настан „прелевање“, како резултат на густината на населението и зголемениот упад на луѓе и добиток во нејзините густи тропски шуми, преполн со див свет.
Не случајно многу научници го насочуваат вниманието на единствените летачки цицачи во светот – лилјаците.
За лилјаците се смета дека се оригинални или посреднички домаќини на повеќе вируси кои предизвикале неодамнешни епидемии, вклучувајќи ги КОВИД-19, САРС, МЕРС, ебола, вирус Нипа, вирус Хендра и вирус Марбург. Студија од 2019 година открила дека вирусите потекнуваат од петте најчести извори на цицачи – примати, глодари, месојади, копитари и лилјаци – оние од лилјаците се највирулентни кај луѓето.
Лилјаците се разновидна група, со повеќе од 1.400 видови кои летаат низ секој континент, освен Антарктикот. Но, заедничко за многумина се адаптациите што им овозможуваат да носат вируси што се смртоносни кај луѓето и кај добитокот, при што тие самите покажуваат минимални симптоми – што значи дека тие можат да патуваат и да ги исфрлаат тие вируси, наместо брзо да се грижат за нив.
„Тајната е во тоа што лилјаците имаат невообичаен имунолошки систем и тоа е поврзано со нивната способност за летање“, рече Рајна Плоурајт, епидемиолог кој ги проучува лилјаците на Државниот универзитет во Монтана.
За да се симне од земјата и да се одржи летот, треба неверојатно количество енергија, со метаболички стапка на лилјаците што се зголемува шеснаесет пати, рече Плоурајт. „Би очекувале да добијат оштетување на клетките од целиот тој метаболички напор“, рече таа.
Но, тоа не се случува. Наместо тоа, лилјаците се неверојатно еластични, со многу видови кои живеат повеќе од 30 години – многу невообичаени за ваквите мали цицачи.
Плоурајт и други научници за лилјаци веруваат дека еволутивните измени кои им помагаат на лилјаците да се опорават од стресот при летање, исто така, им даваат дополнителна заштита од патогени микроорганизми.
„Лилјаците се чини дека еволуираа како придружна придобивка од летот – отпорност да се справат со некои од најраните вируси познати на науката“, рече Аринџеј Банерџи, вирусолог од Универзитетот Мекмастер во Канада.
Додека научниците сè уште ја отплеткуваат мистеријата, две водечки теории се дека лилјаците можеби го развиле она што Банерџи го нарече „ефикасен механизам за поправка на ДНК“ или дека нивните тела можат строго да ги регулираат предизвикувачите на воспаленија и да не реагираат премногу на вирусни инфекции.
Љубопитство во тајните на имунолошкиот систем на лилјаците може да им помогне на научниците да разберат повеќе за тоа кога лилјаците фрлаат вируси, како и да дава навестувања за можни идни стратегии за медицински третман, рече тој.
Лилјаците и другите животни кои носат патогени микроорганизми не создаваат ризик за луѓето – освен ако не се соодветни условите за прелевање. „Вирусот мора да излезе од домаќинот за да се заразиме“, рече Кара Брук, екологист на болести од Универзитетот во Калифорнија, Беркли.
Лошата вест: Зголемувањето на уништувањето и расцепканоста на живеалиштата ширум светот – особено областите на биодиверзитетот како тропските шуми – значи „гледаме повисоки стапки на контакт помеѓу дивиот свет и луѓето, создавајќи повеќе можности за прелевање“, рече таа.
Затоа бразилските истражувачи го избраа паркот Педра Бранка. Како една од најголемите шуми на светот во рамките на една урбана област, таа нуди постојана интеракција на диви животни со илјадници луѓе и домашни животни во околните заедници. Научниците проучуваат не само лилјаци, туку и мали примати, диви мачки и домашни мачки во домови со потврдени случаи на КОВИД-19.
Научниците и владите би имале поголема шанса да ги спречат идните епидемии доколку побрзо забележат кога и каде ќе започнат, рече Јан Мекај, вирусолог од австралискиот универзитет во Квинсленд.
„Тековно, постојано, без престан надзор“, по линија на лаборатории за грип, формирани од Светската здравствена организација низ целиот свет, може да им помогне на истражувачите да бидат подобро подготвени, рече тој. Тој исто така сугерираше дека лабораториите за откривање на вируси можат редовно да земаат примена на отпадна вода или материјали од болниците.
Во Индија, Националната мисија за биодиверзитет и човечко добро се чека од 2018 година и најверојатно ќе биде покрената следната година. Аби Тамим Ванак, научник за заштита на територијата на Ашок Труст за истражување на екологијата и животната средина во Бенгалуру, рече дека основен дел од планот е да се постават 25 станици за надзор над стражарите низ целата земја и во руралните и во урбаните области.
„Тие ќе бидат првата линија на одбрана“, рече тој.
Разновидни програми за надзор на вируси постои во неколку земји, но финансирањето има тенденција да расте и да опаѓа со политичката клима и чувството на итност.
Меѓу најамбициозните потфати е и Глобалниот проект за вироми, чија цел е да открие 500.000 нови вируси во текот на 10 години.
Американската агенција за меѓународен развој неодамна го објави лансирањето на проектот СТОП прелевање во износ од 100 милиони американски долари, напор предводен од научници од Универзитетот Тафтс и вклучени глобални партнери за проучување на зоонозни болести во Африка и Азија.
Еден пристап што нема да помогне, велат научниците, е третирање на лилјаците како непријател – нивно омаловажување, фрлање камења или обид да се изгорат од пештерите.
Оваа пролет, селаните во индиската држава Раџастан идентификуваа колонии на лилјаци во напуштени тврдини и палати и убија стотици со палки и стапови. Тие исто така запечатија некои пукнатини каде што живееја лилјаците, ефективно заробувајќи ги. Во индиската држава Карнатака, селаните исекуваат стари дрвја каде што лилјаците имаат тенденција да се размножуваат.
Научниците велат дека тие тактики веројатно нема да дадат резултат.
Истрагата на американскиот Центар за контрола и превенција на болести и здравствените власти во Уганда открила дека, по операција за рударство, обид за истребување на лилјаци од пештера во Уганда, останатите лилјаци покажале поголеми нивоа на инфекција со вирусот Марбург. Ова доведе до најтешка епидемија на уганда во хеморагична треска во Марбург, предизвикана од вирусот, во 2012 година.
„Стресот е огромен фактор за нарушување на природната рамнотежа што ја имаат лилјаците со нивните вируси – колку повеќе стресни лилјаци, толку повеќе тие исфрлаат вируси“, рече Викрам Мисра, вирусолог од Универзитетот во Саскачеван во Канада.
Иако наредбите издадени од индиски шумски службеници кои ја повторуваа целосната забрана за убивање на дивиот свет и информативните кампањи за разбивање на митовите беа во голема мерка успешни, убедувањето на луѓето да не ги напаѓаат лилјаците значи растерување на долготрајните културни претпоставки.
„Луѓето имаат многу заблуди за лилјаците. Тие се ноќни и изгледаат малку чудно како летаат и има многу литература и култура изградена околу лилјаците што се застрашувачки “, рече Хана Ким Франк, биолог на Универзитетот во Тулане. „Но, лилјаците не се агресивни – и напаѓањето на лилјаците не помага во контролата на болестите“.
Лилјаците, исто така, играат витална улога во екосистемите: Тие се хранат со инсекти како комарци, опрашуваат растенија како агава и растеруваат семе.
„Навистина ни требаат лилјаци во дивината за да консумираме инсекти кои во спротивно ги уништуваат жетвите на памук, пченка и пекан“, рече Кристен Лир, екологист од Интернет Интернешнл Бат.
Подобар пристап за да се минимизира ризикот од болести, рече Френк, е едноставно да се минимизира контактот помеѓу дивите лилјаци и луѓето и добитокот.
Таа сугерираше дека истражувањето за тоа кога мигрираат лилјаците и кога се раѓаат нови, може да ги информира одлуките кога луѓето треба да избегнуваат одредени области или да го чуваат својот добиток и жито.
Во Северна Америка, некои научници се залагаат за ограничување на пристапот на јавноста до пештерите каде што се наоѓаат лилјаците.
„Пештерските порти – порти пријатни за лилјаци, изградени со железни пресеци – можат да ги спречат луѓето надвор и да им овозможат на лилјаците слободно да се движат“, рече Кејт Ленгвиг, екологист за заразни болести од Вирџинија Тех. „Ако ги оставиме лилјаците на мира и не се обидеме да ги повредиме или истребуваме, тие ќе бидат поздрави“.
Можеби најзначајниот фактор што ги носи лилјаците во почест контакт со луѓе и домашни животни е уништување на живеалиштата, што ги принудува лилјаците да бараат нови места за потрага по храна и дом.
Во Австралија, широко распространетото уништување на зимските цветни еукалиптус дрвја кои обезбедуваат нектар за овошни лилјаци – познати локално како „летачки лисици“ – ги натера лилјаците да се преселат во области поблизу до населбите во луѓето, барајќи алтернативни оброци, вклучително и во предградието на Бризбејн, наречено Хендра.
Таму лилјаците пренесувале вирус на коњите, што пак заразило луѓе. Првпат идентификуван во 1994 година и наречен вирус Хендра, тој е многу смртоносен, убивајќи 60% од луѓето и 75% од заразените коњи.
Сличен синџир на настани се случи во Бангладеш, кога уништувањето на живеалиштата ги водеше овошни лилјаци во градовите, каде што го ширеа вирусот Нипа, што предизвикува сериозен енцефалитис кај луѓето.
За потенцијално пресврт во движењето на лилјаците, Плуурајт и колеги од Државниот универзитет во Монтана со седиште во Австралија учат за враќање на оригиналното живеалиште на лилјаците.
„Секој град во Австралија е полн со овошни лилјаци кои ги загубија своите зимски живеалишта“, рече таа. „Идејата е да се засадат нови шуми и да се осигураат дека се далеку од места со домашни животни и луѓе“.