Драматична исповед од Газа: „Не можам да заминам, страшно е што треба да изберам помеѓу мојот живот и мојот дом“

од Nikola Popovski
234 прегледи

Научникот од Манчестер, Мохамед Галаџини бил во посета на своето семејство во енклавата кога израелските проектили го погодиле и сега тој останува со нив.

Галаџини се разбудил од звукот на ракетен истрел. Било 6 часот наутро во саботата на 7 октомври, а неговата прва мисла било колку надреално звучат ракетите на прекрасното утринско небо над градот Газа.

Наскоро видел дека овој пат работите ќе бидат поинакви, а не како претходните израелски напади врз енклавата.

„Кога ја видов снимката од внесување на израелски заложници во Газа и запленувањето на израелските воени возила, помислив дека е нешто големо“, истакнал тој. Галијани, неговата мајка Мона и неговата сестра Сондос уплашено се прашуваат дали треба да се преселат, пишува „Гардијан“.

Додека размислувале за своите опции, слушнале силен тресок и звук на кршење стакло откако зграда оддалечена само 100 метри била погодена. Тие и нивните соседи побегнале од своите станови на 10-ти кат од зграда во Појасот Газа, плашејќи се дека се премногу изложени на она што го знаеле дека доаѓа.

„Тешко е да го напуштите вашиот дом без да знаете дали ќе имате дом во кој ќе се вратите“, рекол тој.

Галаџини (44), научник за квалитетот на воздухот кој живее во Манчестер, се вратил во својот роден град Газа во септември, со намера да остане три месеци. Вели дека е на пауза во кариерата и дека сака повторно да се поврзе со својот татко и полубраќата.

„Тоа беше можност да поминам значаен период дома, повторно поврзувајќи се со семејството и пријателите. Патувањето во Газа е тешко поради египетските и израелските ограничувања, така што ја посетив само три пати во речиси 20 години, и секогаш помалку од еден месец“, додал тој.

До саботата, се појавија вести дека на некои, вклучително и лица со двојно државјанства како Галијани, може да им биде дозволено да преминат во Египет. И покрај сè, Галијани не се сложувал со идејата да замине.

„Вујко ми, тетка ми и братучедите се тука. Не можам да ги оставам овде на нивната судбина“, рекол тој.

„Чувствувам дека имам работа овде. Страшно е што треба да избирам помеѓу мојот живот и мојот дом“, додал научникот.