Без оглед на тоа дали сметате дека стилот на комедија на Еди Марфи е детски или ги сакате неговите откачени ликови, неговото влијание низ годините е непобитно. Тој ја започна својата кариера како стенд-ап комичар и се прослави на Saturday Night Live во раните 1980-ти. Наскоро тој почна да глуми во хит комедии, како што се „Тркало на среќата“, „Златното момче“ и „Полицаец од Беверли Хилс“. Овие улоги му помогнаа да стане голема ѕвезда.
Од 1990-тите па наваму, Марфи почна да игра контроверзни ликови, како оние во „Лудиот професор“ и „Норбит“. Иако некои филмови, како „Норбит“, беа помалку успешни, Марфи постигна успех во улогите како Магарето во „Шрек“ и Џејмс во „Девојките од соништата“.
Неговите најимпресивни периоди беа во раните денови од неговата кариера, особено во „Полицаецот од Беверли Хилс“. Сепак, жали што одбил еден специфичен филм кој стана голем хит.
Зборувајќи со Џими Фалон, тој откри: „Единствениот филм што некогаш сум го одбил и станал голем хит е „Who Framed Roger Rabbit“. Јас требаше да бидам ликот што го игра Боб Хоскинс. Бев како: „Што? Анимација и луѓе? Тоа ми звучи како глупост“. Сега се чувствувам како идиот секогаш кога ќе го видам“.
Филмот „Who Framed Roger Rabbit“ излезе во 1988 година, на врвот на кариерата на Марфи, и можеше да биде уште еден одличен додаток на неговата филмографија. Но, Марфи не беше убеден во целиот концепт на здружување на луѓето и анимацијата. Многу критичари сметаа дека спојувањето на двата медиума на Роберт Земекис е пионерско достигнување и филмот на крајот освои Оскар за најдобра монтажа.
Филмот заработи повеќе од 350 милиони долари, а публиката уживаше во иновативната идеја за соживот на луѓето и анимацијата.