Постолимписката депресија сè уште е табу тема и според експертите, има голем број непријавени случаи на депресија меѓу учесниците по настанот.
„Тоа е познатиот модел на санта мраз. Гледате дека неколку луѓе зборуваат за тоа, но не го гледате мнозинството“, изјави психологот Марион Суприцио за ДПА.
Според експертот од германскиот спортски универзитет во Келн, постојат многу опции кои можат да помогнат да се спречи луѓето да бидат во тешка ситуација по Олимписките игри.
„Психологијата и спортската психологија имаат многу да понудат и вршат превентивна работа. Важно е спортистите да го подготват својот начин на размислување за она што следува“, рече таа.
„Програмите се таму. Искористеноста се уште не е оптимална, има простор за подобрување“.
Сè почесто спортистите зборуваат за нивните психички проблеми по Олимпијадата, но веројатно уште повеќе спортисти не зборуваат за нивните проблеми.
„Темата за постолимписката депресија е табу тема за многу спортисти. Но, тоа е случај со многу ментални болести. Стравот од стигматизација е огромен“, рече Сулприцио.
Темата го привлече вниманието на јавноста кога олимпискиот шампион Мајкл Фелпс се отвори за депресијата по игрите. Американскиот пливач откри дека се мачел по завршувањето на сите Игри, почнувајќи по Атина 2004 година.
Фелпс особено покажува дека дури и големите спортисти можат да бидат погодени, но се чини дека дебитантите се особено изложени на ризик.
„Спортистите кои за прв пат се натпреваруваат на Олимпијадата доста брзо паѓаат во дупка“, рече Ули Кнап, тренерот на Малаика Михамбо во скок во далечина.
Поискусните спортисти знаат што да очекуваат, додека „новодојденците честопати се целосно обземени од огромниот настан како што е Олимпијадата“.