Мачни сцени деновиве гледаме во една од најсиромашните земји во светот. Талибанците ја презедоа власта во Авганистан, а жителите таму ја напуштаат својата татковина во потрага по мир и безбедност. Исламистичка милитантна група окупираше големи делови на Авганистан, претседателот ја напушти палатата и избега во Узбекистан. На аеродромот во Кабул настана тотален хаос, бидејќи илјадници Авганистанци побрзаа кон пистата, неколкумина се закачија за опремата за слетување на авионот, а тројца полетаа и загинаа при полетувањето.
Авганистанските спортисти, особено спортистките, почнаа да се огласуваат за целата ситуација. Познато е дека Талибанците навестија дека имаат намера да го намалат правото на образование за сите девојки на возраст над 12 години, да им забранат на жените да работат и повторно да воведат закон со кој се бара жените да бидат придружувани од маж во јавноста во секое време.
Селекторот на авганистанската женска фудбалска репрезентација, Калида Попал (34) ги објави приказните на авганистанските фудбалерки и нивните сведоштва.
Попал рече дека со денови добива повици од исплашени фудбалерки кои бараат начин да избегаат од Талибанците, но и од соседите на кои сега им е дадена можност да го вратат својот активизам и борба за независност на маргините на општеството.
– Ги охрабрувам да ги избришат своите профили на социјалните мрежи, да ги избришат сите нивни фотографии и да побегнат и да се сокријат на сигурно. Моето срце се крши затоа што работевме сите овие години да ги направиме рамноправен дел од општеството, и сега морам да им кажам да замолчат и да исчезнат. Нивните животи се во опасност, рече Попал во интервју за Асошиејтед прес.
Попал во 1996 година за прв пат избега од својата татковина, по што се врати како тинејџерка за да ги промовира женските права.
– Мојата генерација се надеваше дека можеме да изградиме држава за нови генерации жени и мажи. Така, почнав да работам со други млади жени и го користев фудбалот како главна алатка за еманципација – вели Попал и продолжува: „Бевме многу горди додека го носевме дресот. Тоа беше најубавото чувство досега. Добив смртни закани затоа што им реков на играчите да го кренат гласот, така што во 2016 година морав да побарам азил во Данска и оттогаш сум тука“.
Како и да е, Попал никогаш не ги напушти фудбалерите и продолжи да открива приказни за сексуална злоупотреба во рамките на фудбалската федерација, помагајќи им да се справат со животот во култура каде силувањето е вообичаено.
За жал, Попал тешко може да им помогне сега и овие девојки се оставени сами на себе.