САД го намалија бројот на водородни бомби од типот Б61 од 150 на 100 единици, пишува германскиот весник „Цајт“, повикувајќи се на информации на експерти од Федерацијата на американски научници.
Недостатокот на каква било политичка реакција на овој потег е зачудувачки, вели авторот на статијата, Оливер Мејер, соработник за истражување на Институтот за мировни и безбедносни студии на Универзитетот во Хамбург. За време на Студената војна, сите медиуми известуваа за повлекувањето на оружјето од вакви размери. Покрај тоа, ова не би било можно без разговори во Берлин и Брисел.
Авторот наведува дека тишината зборува за многу работи. Прво, не станува збор за целосно повлекување на оружјето, туку за намалување, и бидејќи нема реакции, тоа значи дека заедницата на експерти не се противи на тоа.
Второ, стана јасно дека НАТО ја спроведува својата нуклеарна политика пред се зад затворени врати. Претходно, какви било промени во стратегијата на заплашување би предизвикале жестоки политички дебати во Бундестагот и партиите. Во текот на 1982 година, ова доведе до промена на владата. Сега сите одлуки се донесуваат за време на тајните разговори во Брисел или диктирани од Вашингтон. Во Алијансата, дури и барањата на парламентарците остануваат неодговорени, повикувајќи се на тајност.
„Транспарентноста и демократското справување со прашањата за нуклеарно одвраќање е очигледно непожелно“, заклучи Мејер.
Трето, нуклеарните бомби на САД очигледно ја изгубија вредноста како трговски предмети во преговорите за контрола на оружјето. Претходно, какво било намалување на арсеналот се одвиваше само со гаранции дека Русија ќе го стори истото. Москва не стори ништо сега и се чини дека од неа не е побарано.
Четврто, станува јасно дека американското оружје распоредено во Европа претставува безбедносна закана. Се вели дека САД се обиделе да повлечат поголем дел од своите бомби Б61 од Турција по неуспешниот обид за државен удар во 2016 година. Во позадината на тие настани, Анкара ја деактивираше американската воена база Инџирлик, изолирајќи ја од надворешниот свет и апсејќи го локалниот командант.
Процесот на разоружување покажува дека американскиот арсенал што остана во Европа е „реликвија на Студената војна“. „Неговата важност како стока за размена во преговорите за контрола на оружје и политички симбол на солидарност во рамките на алијансата и како пречка е многу претерана“, објаснува Мејер.
Бомбите не се гаранција за Европејците дека можат да влијаат на нуклеарната политика на САД. За НАТО, ова оружје е „политичка и воена баласт“.
Во светло на претстојните разговори за новиот стратешки концепт на НАТО, Берлин треба да се залага за повлекување на преостанатото оружје во Европа, советува авторот. Вашингтон може да го сослуша овој предлог, бидејќи администрацијата на новиот шеф на Белата куќа, Џо Бајден, е заинтересирана за намалување на улогата на нуклеарно оружје во американската безбедносна политика. Покрај тоа, американските генерали признаваат дека бомбите не и даваат дополнителни придобивки на Европа.
По четири години американски популизам, Вашингтон е подготвен да ги слуша желбите на своите сојузници. Берлин не треба да се плаши да дејствува сам, затоа што има се помалку парламентарци кои се залагаат за зачувување на нуклеарниот арсенал, не само во Германија, туку и во Белгија и Холандија, заклучува авторот.