Структурата на овој текст ја позајмува судската практика на Европскиот суд за човекови во врска со говорот на омраза, со која се утврдуваат три препознатливи елементи во идентификувањето на една форма на говор како говор на омраза: намера за ширење омраза кон определена група, содржина (контекст на конкретно изразување) и последици (забранети резултати)[i], со цел да упати на длабинското влијание што овој говор го има врз демократското живеење.
Преку испитување на намерата со која свесно се употребуваат насилството како комуникација, како и на содржината со која омразата треба да се направи интелигибилна, важно е да се задржи вниманието на тоа дека говорот на омраза не е делимитирана појава која едноставно се судира со слободата на изразување, и го бара својот простор во јавниот дискурс. Имено, предлагам говорот на омраза да се разгледа пошироко од јуридичкото определување на сторител и жртва, и да се испита како основна алатка на мобилизација на политичка моќ во новите констелации на кризниот капитализам, а за таа цел ќе го користам поимот комплот и комплотизација на моќта.
Употребата на говор кој бара материјални докази за страдање и ништење на одредени групи и поединци значи отворање фронт против човековите права и демократијата. Или, поглобално, бара нов поредок кој е базиран врз омраза против самата демократија, и заговара редефинирање на идентитетите, социјалните улоги, врските, институциите и конечно – на начините (стиловите) на живот и нивната разнородност, која како таква опстојува легитимно само во демократски услови на заедничкото живеење. Тоа што во судската практика се појавува како намера и содржина при длабинско набљудување на ефектите на говорот на омраза, всушност упатува на една од најзагрозувачките појави за современата демократија: комплотизација на моќта.
Целата колумна на следниот линк!