Барам причина да се почувствувам изненаден и шокиран од изјавата на владиката Петар но не ми успева. Таа изјава ми делува како еден сосема логичен слет на низа од настани и собитија кои го обликуваат овој наш систем веќе 30 години. Нема тука ништо ново. Владиката само ја овери од својата клерикална позиција реалноста која сами ја создаваме. Реалност полна со лицемериве и демагогија која ни е некаква илузија за конформна зона во која чучиме само поради немоќта да создадеме нови вредности кои би приличеле на времето кое го живееме. Тоа сознание тлее во секој од нас и се потиснува се поагресивно до степен кој генерира фрустрации со експлозивен потенцијал.
Што да се очекува од Петар во општество во кое вестите ни започнуваат со “ударната” вест стара 2023 години дека Христос Воскреснал или трката на Пи Ар службите на политичарите кои се натпреваруваат кој ќе срочи попатетична велигденска порака исплакната од било каква реална содржина која би требала да одговори на предизвикот на времето кое го живееме. Верата, религиите и политиката во својата суштина се создадени токму од општествана потреба да дадат одговор на прашањата и дилемите со кои се соочува денешницата а не да создаваат конфузија со анахронизми и атавизми кои потоа создаваат стада на хипокризијата – верници кои потребата од вера ја задоволуваат со суеверие а потребата за политичко дејствување со припадност на групи во кои единствена кохезивна сила се клиентелизмот и опортунизмот. Петар е само штраф во еден голем дегенеративен систем кој самите го создаваме.
Целата колумна на следниот линк!