Ние разбираме дека за некои од колегите од „Демократска Бугарија“ и „Има таков народ“, бугарската надворешна политика кон Република Северна Македонија претрпе „целосен колапс“, „тотален пораз“, „трета национална катастрофа“ , „автогол од пенал“ и други слични апокалиптични слики, напиша европратеникот Андреј Ковачев на својот Фејсбук профил.
„Ние исто така разбираме дека владејачките партии ветуваат „непосредни преговори за разјаснување на нашето историско минато, за да им дадат зелено светло за влез во Европа“, додека други прилично великодушно: „оставете ја историјата на историчарите и веднаш деблокирајте ги преговорите“. На крај, но не и најмалку важно, ние разбираме дека нашите колеги се загрижени за сите долгорочни бугарски интереси. Сето ова звучи прекрасно! Особено пред избори и особено кога сте далеку од власта.
Сепак, изборите поминаа, тие веќе подготвуваат нова влада и време е да бидат барем малку поконкретни во своите намери и да одговорат на следниве прашања:
1. Дали тие ја поддржуваат Бугарската рамковна позиција за почеток на преговорите на Република Северна Македонија во октомври 2019 година и последователната декларација на Националното собрание?
2. Дали тие поставуваат какви било предуслови за Скопје пред Бугарија да даде зелено светло за почеток на преговори? Ако не, јасно! Ако да, какви се овие услови? Кои се долгорочните гаранции за нивната усогласеност од страна на PCM?
3. Која е формулата за официјалниот јазик на РСМ, што ќе се појави во рамката за преговори на ЕУ? Дали ја прифаќаат јазичната формула потпишана од премиерите Иван Костов и Љубчо Георгиевски во 1999 година? Дали тие ќе го признаат „македонскиот јазик“?
4. Дали сакаат, од страна на РСМ, да ги признаат бугарските корени на јазикот и на населението што живеело на територијата на географска Македонија во минатото? Која е етничката припадност на бабите и дедовците на над 2 милиони современи Бугари со корени од Македонија? Дали беа Бугари или етнички Македонци? На кој јазик зборувале – бугарски или македонски?
5. Дали сакаат во учебниците по историја студентите во РСМ да продолжат со манипулациите и отворените лаги наследени од Титова Југославија? Треба ли децата да продолжат да учат дека ние Бугарите сме Татари, окупатори, фашисти, дека Цар Самоил е македонски крал, дека Гоце Делчев, браќата Миладинови или Натанаил Охридски се етнички Македонци кои зборувале македонски и се бореле против Бугарија?
6. Дали се согласуваат во РСМ да продолжат со говорот на омраза, вознемирување, навика и прогон на луѓе кои отворено го искажуваат својот бугарски идентитет?
7. Дали властите во РСМ се согласуваат да продолжат да ги финансираат сепаратистичките организации во Пиринска Македонија, како што се ОМО Илинден, или лобистички организации, како што е словенечкиот институт ИФИМЕС, насочени кон оцрнување на Бугарија и бугарскиот народ?
8. Каков е нивниот став за насилното наметнување на „македонскиот идентитет и јазик“ на бугарското население во Пиринска Македонија од страна на Бугарската комунистичка партија и сатрапот Ѓорѓи Димитров во периодот по 1944 година? Дали се подготвени да ги сменат имињата на градовите и улиците именувани по Димитров и други слични комунистички криминалци?
Одговорите на овие прашања, драги колеги, ќе бидат корисни и за себе за подобро разбирање на оваа сложена и деликатна тема, но и за бугарското општество да знае со кој си има работа“, пишува Ковачев.