Мозочното крварење е можната причина за смртта на папата Франциск, наместо респираторните проблеми кои произлегуваат од неговата неодамнешна, животозагрозувачка пневмонија, објави АНСА, повикувајќи се на добро информирани извори. Според информациите на АНСА, мозочното крварење е можна причина за смртта на папата Франциск. Смртта настапила ненадејно утрово во 7:35 часот и, како што е соопштено, не била поврзана со респираторни заболувања.
Мозочното крварење всушност претставува потешка и пофатална форма на мозочен удар. Еве еден преглед на клучните моменти од неговата медицинска историја:
1957: Во своите рани дваесетти години, папата Франциск боледувал од тешка респираторна инфекција, поради која лекарите му отстраниле дел од десното белодробно крило.
Јули 2021 година: Помина десет дена во болница во Рим, каде што беше подложен на операција за отстранување на дел од дебелото црево заради тешка интестинална стриктура.
Јануари 2023 година: Беше подложен на тричасовна операција за санирање на хернија.
Април 2023 година: Повторно беше хоспитализиран поради респираторна инфекција, со силни болки во градите и отежнато дишење. Лекарите му дијагностицирале акутен бронхитис.
Јуни 2023 година: Подложен на уште една абдоминална операција.
14 февруари 2025 година: Хоспитализиран по повеќедневна борба со бронхитис.
19 февруари 2025 година: Дијагностицирана му е билатерална пневмонија.
24 февруари 2025 година: Тестовите покажале почетни, благи проблеми со бубрезите.
28 февруари 2025 година: Доживеал „изолирана респираторна криза“, проследена со повраќање, што довело до ненадејно влошување на состојбата.
3 март 2025 година: Претрпел две епизоди на респираторна инсуфициенција.
23 март 2025 година: Видно ослабен, папата Франциск бил отпуштен од болница.
Со текот на годините, тој често се соочувал со респираторни проблеми, вклучително и бронхитис, поради што неколкупати бил хоспитализиран.
Папата Франциско почина денеска, соопшти Ватикан.
Папата Франциско е роден на 17 декември 1936 година во Буенос Аирес, под името Хорхе Марио Бергољо, како најстар од петте деца во семејство на италијански имигранти. Неговиот татко, Хозе Марио Франциск Бергољо, бил сметководител, а неговата мајка, Регина Марија Сивори, била домаќинка. Семејството ја напуштило Италија во 1929 година, за време на владеењето на Бенито Мусолини. Според неговата сестра Марија, причините за нивната емиграција не биле од економска природа.
Во младоста, Бергољо работел како чистач и вратар, живеејќи во мал стан во предградие на Буенос Аирес, каде што викендите ги поминувал во осаменост. Откако стекнал диплома по хемија, работел во лабораторија со познатата парагвајска биохемичарка и политичка активистка Естер Балестрино. На 21-годишна возраст, добил пневмонија и му биле дијагностицирани три цисти, поради што му бил отстранет дел од белите дробови.
Својот вистински повик го пронашол сосема случајно. На пат кон прослава на еден празник, поминал покрај црква и решил да се исповеда. Свештеникот кој го исповедал го инспирирал да се приклучи на Црквата. Студирал на Архиепископската семинарија на Безгрешното Зачнување и признал дека како млад богослов се заљубил во девојка, поради што се сомневал дали да продолжи по патот на свештенството.
Како језуит почетник, студирал хуманистички науки во Сантијаго, Чиле, а во 1960 година официјално станал Језуит, положувајќи завети на сиромаштија, целомудрие и послушност. Истата година дипломирал филозофија во Буенос Аирес, а потоа предавал литература и психологија во Санта Фе и Буенос Аирес. Во текот на деведесеттите години, Бергољо доживеа значаен подем во Римокатоличката црква.
20 мај 1992 година: Папата Јован Павле Втори го назначи за помошен епископ на Буенос Аирес и титуларен епископ на Аука.
1997 година: Прогласен за соработник епископ.
28 февруари (година не е прецизирана): По смртта на кардиналот Кварацин, Бергољо го наследи како надбискуп на Буенос Аирес.
Паралелно, тој бил епископ на верниците од источниот обред во Аргентина, а во 2005 година бил избран за претседател на Аргентинската бискупска конференција. Посебно внимание привлекол со своето мото „Несреќно, но избрано“. За време на својот живот, папата Франциск беше познат по својата скромност и едноставен начин на живот, што беше една од причините поради кои беше избран за поглавар на Католичката црква. Одбивал скапи автомобили и возачи, патувајќи со јавен превоз, и одбивал да живее во луксузната епископска резиденција. Самиот си ги приготвувал оброците, јадел скромно, главно овошје и за вечера пиел чај.
Откако папата Бенедикт XVI поднесе оставка на 28 февруари 2013 година, беше свикана конклава на која 115 кардинали гласаа. Хорхе Марио Бергољо беше избран за нов папа на вториот ден, во петтиот круг на гласање.
Иако поради возраста и здравствената состојба не се сметаше за фаворит, неговиот избор беше изненадување за многу членови на Црквата. Со добиени две третини од гласовите, светот го доби папата Франциск. Првата ноќ во Ватикан ја поминал во станот на Куќата Света Марта – скромен простор со две соби, каде што работел и примал гости. Според неговата биографка Франческа Амброгети, папата Франциско бил срамежлив човек, со внатрешна сила и длабока загриженост за социјалните нееднаквости особено во неговата родна Аргентина и Латинска Америка.