„Бевме валкани и уморни. Луѓето околу нас умираа. Не сакав да се чувствувам како да сум дел од тоа, но бев дел“, изјави руски офицер кој ја напуштил својата единица и побегнал од војната во Украина за Си-Ен-Ен. Тој од безбедносни причини не сакал да го открие идентитетот, но како што сведочи не е единствениот кој одбил да се бори во Украина.
Приказната за неименуваниот офицер е само една во низата од оние кои сведочат за распадот во руската армија.
Само неколку дена пред тоа немал поим дека ќе биде распореден во Украина, но наредбата стигнала со молскавична брзина. Како што и самиот истакнува, никогаш не размислувал за можна војна, ниту на 22 февруари кога од неговата единица без никакво објаснување било побарано да ги предадат мобилните телефони.
Распоредување на Крим
Тој ја поминал ноќта подготвувајќи тенкови и други возила бидејќи на сите војници од неговата единица им било наредено да ги измијат возилата и на нив да ја напишат буквата „Z“.
„Следниот ден не одведоа на Крим. Да бидам искрен, мислев дека нема да одиме во Украина. „Воопшто не мислев дека ова ќе се случи“, вели тој.
Додека неговата единица се собирала на Крим, рускиот претседател Владимир Путин го најави почетокот на „специјална воена операција“ во Украина.
Само два дена подоцна и ним им било наредено да влезат во Украина.
„Некои момци директно одбија. Напишаа пријава и си заминаа. Не знам што им се случи, јас останав“, рекол војникот.
Ниту целта на мисијата не му била позната, а наредбите на претседателот Путин не биле разбрани ниту меѓу единиците распоредени во Украина.
„Не бевме заразени со некаква реторика од „украинските нацисти“. Многумина не разбираа за што е ова и што правиме овде“, рече војникот, кој рече дека се чувствува виновен за инвазијата на Украина.
„Го држев пиштолот цврсто“
Првото нешто што го памети откако неговата единица ја преминала границата во долга низа возила е дека видел кутии со руски суви оброци расфрлани насекаде и купишта уништена опрема.
„Седев во камионот и цврсто го држев пиштолот. Имав пиштол и две гранати со мене“, рече тој.
Руските сили возеле кон северозапад, во правец на Херсон. Кога се приближиле до едно село, еден човек со камшик излетал и почнал да го камшикува конвојот и да вика: „Нема да се вратите живи!“, се присетил офицерот.
„За малку ќе се качеше во кабината во која бевме. Очите му беа насолзени од солзи. Тоа ми остави силен впечаток. Генерално, кога ги видовме мештаните, се исплашивме. Некои го криеја оружјето под облеката, а кога се приближивме, пукаа“.
Првата недела помина бурно, во некоја чудесна мешавина на срам и страв, а единствената желба на војниците била да се вратат дома.
„Првата недела бев под тежок стрес. Не размислував за ништо. Само легнав мислејќи: Денес е 1 март. Ќе се разбудам утре, ќе биде 2 март. Главната работа е да се живее уште еден ден. Неколку пати гранати паднаа многу блиску. Чудо е што никој од нас не беше убиен“, рече тој.
Според војникот, тој не е единствениот кој се плашел од борби и операции во Украина. Вистинската вистина за ситуацијата ја дознал неколку подоцна.
„Имавме радио и можевме да слушаме вести. Така дознав дека продавниците во Русија се затвораат и дека економијата е во колапс. Се чувствував виновен за ова. Но, се чувствував уште повеќе виновен затоа што дојдовме во Украина“, рече тој, по што донел одлука да се повлече.
„Не знам што ќе се случи понатаму. Но, мило ми е што се вратив дома“, заклучил мистериозниот војник.