Го знаете ли тоа чувство кога ви треба само нешто благо? Не сте гладни, но вашето тело и мозок сакаат сè! Следниот пат, размислете што ви треба.
Можеби сте уморни, можеби сте под стрес или можеби само ви е здодевно, па ви треба тоа парче чоколадо, бисквит, сладолед, нешто што ќе ни „крене“. И пред да имате време да размислите, чоколадото веќе ви е на јазикот, а вашето тело е во состојба на краткорочно олеснување.
И во тој момент чувствуваме дека ни се враќа енергијата, нашите мисли се појасни, нашето расположение се подобрува. Но, она што се случува зад сцената не се чувствува веднаш.
Телото штотуку примило брза порција гликоза, шеќер што влегува во крвта и ја зголемува енергијата. Но, кога инсулинот, нашиот внатрешен „регулатор на шеќер“, сфаќа што се случува, тој почнува да работи и го намалува шеќерот во крвта, честопати премногу. Тој пад нè остава исцрпени, раздразливи, па дури и тажни. И што правиме тогаш? Ајде да посегнеме по уште една слатка „доза“. Ви звучи познато?
Тој циклус – шеќер, па пад, па повторно шеќер – брзо станува навика. Но, уште поважно е што шеќерот влијае и на нашиот мозок. Тој го стимулира лачењето на допамин, хормонот на наградата, што нè прави да се чувствуваме задоволни, смирени, па дури и „наградени“. Проблемот е што со текот на времето мозокот бара сè повеќе и повеќе за да го постигне истиот ефект.
Освен што енергично нè фрла во маѓепсан круг, премногу шеќер влијае и на нашето внатрешно чувство на глад и ситост. Хормоните, кои нормално се фино подесуваат кога имаме доволно храна, го губат својот компас. Резултатот? Имаме чувство дека никогаш не сме сити, дека постојано „гриземе“ нешто и често јадеме без вистинска потреба. На долг рок, тоа влијае на метаболизмот, но и на ставот кон храната.