Иако се стекна со слава играјќи за Спортинг, Манчестер Јунајтед, Валенсија и Лацио, португалскиот фудбалер Нани призна дека и покрај неговиот луксуз, животот не му бил лесен.
– Еден ден, како дете, станав свесен дека Бог ме избра да бидам фудбалер. Но, мојата приказна започнува со глад. Живеев со мајка ми и осум браќа и сестри во куќа која имаше дупки во подот од кои излегуваа стаорци и гуштери. Кога врнеше дожд, го сменивме покривот со пластика. Немавме што да јадеме, се боревме за нашите животи, напиша Нани за „Players tribune“.
Постариот брат на Нани заминал на Капе Верде во потрага по подобар живот, од каде потекнува и не се враќал со месеци.
– Еден од постарите браќа замина со идеја како да заработи пари. Тој отиде во Капе Верде и поминаа месеци да не се јави или да се појави. Го сакав премногу за да се лутам на него, но неговото отсуство го отежнуваше животот на мајка ми. Остана со мали деца, од кои јас бев најмлад. Таа мораше да се грижи за сите нас. Живеевме во место близу Лисабон. Таа правеше сè само за да нè храни. Пееше, работеше во ресторан, дури и во противпожарна станица. Следеа дури и потешки денови, вели тој.
– После неколку години, мајка ми запозна нов маж. Тој не сакаше да живее во нашата куќа, но побара од нас да се преселиме во неговата, што беше во уште полоша состојба. Десетмина од нас делеа една бања, една дневна соба, една кујна … Спиев на каучот. Се навикнав на сè, скоро на сè. Единствената работа на која никогаш не можете да се навикнете е гладот, вели Нани.
Имало недостиг на храна.
– Кој почувствувал глад, толку многу што устата е сува, неговиот стомак вреска, а неговото тело е слабо што не може да стори ништо, тој знае за што зборувам. Еден ден, мојот петгодишен брат ме праша: Зошто не одиме во богатиот дел од Лисабон да бараме храна? Имав 10 години и не бев сигурен дека станува збор за паметна идеја. Но, Пауло знаеше дека ќе имаат вишок храна. Бев запрепастен. Ни дадоа крекери, супа, леб, ни купија храна. Ние дури и стекнавме неколку пријатели. Мислам дека им се допаднавме затоа што не крадевме, но навистина бевме гладни, открива Нани.
– Еден ден додека игравме фудбал, мојот брат Пауло влезе во пицерија и побара пица, тие рекоа не. Сепак, една жена не повика и ни даде пица. Каков вкус! Луѓето ќе мислат дека претерувам, но ви гарантирам дека сè уште можам да ја вкусам денес оваа пица. Жената нè праша што правиме и рековме дека играме фудбал, па нè покани да дојдеме следниот ден … Таа нè гледаше додека игравме фудбал и ни рече: „Слушајте, јас имам пријател, професионален фудбалер. Можеби тој може да ви помогне“. Пријателот, ни повеќе ни помалку, беше Марко Аурелио. И, така побаравме пица, и добивме проба во еден од најдобрите клубови во Португалија – Спортинг, рече Нани.