Изборите во Грција на 20 септември предизвикаа надеж дека може да биде, да се случи чудо. Не, не зборувам за евентуална победа на нова демократија – масовна дезинформација од пропагандната машина на СИРИЗА. Па дури и традиционално најимпресивните грчки гласачи ја исклучија оваа можност. Некои од нас се надеваа дека ако на СИРИЗА  и биде дадена втора шанса, Алексис Ципрас може да ја искористи можноста да ја поправи грешката од првото управување.

Првата коалициска влада на СИРИЗА од јануари до август 2015 година откри суштинско незнаење и процедурална лош знастап за време на краткиот живот. Економскиот тим беше составен од неискусни економисти, кои станаа политичари, кои превидуваат проста аритметика на буџетот и ги игнорираа политиките и процедурите на меѓународните организации, со кои тие водеа преговори. На почетокот, на владата на СИРИЗА беше дадена предност на сомнежот и европските партнери и Меѓународниот монетарен фонд беа подготвени да прават компромиси (како во суштина, така и по форма како на пример менување на името на “тројката” со “институциите” и преместување на местото на преговорите од Атина во Брисел), за да се движи процесот нанапред. Кон крајот на април преговарачите од СИРИЗА станаа за смеа на своите колеги и процесот се распадна нагло на 13 јули, кога самиот премиер Ципрас беше принуден да потпише Договорот од европската средба на врвот, што стави почетокот на договорот за третиот спасувачки план. Против оваа слика  мојата надеж беше дека може да се материјализираат три елементи по изборите во неделата. Прво, новата влада да  биде  на широка коалициска основа без оглед на исходот на изборите. Со други зборови, очекување беше дека при победа Ципрас ќе го протегне маслиновото  гранче и ќе поита на  импресивните на тенденцијата  противници, да ги убеди во неопходноста од влада на национално единство во сегашните драматични околности. Второ, технократи со специјализирана експертиза, ќе бидат именувани во клучните економски министерства (за широка дефиниција), за да продолжиме напред систематски и ефикасно со исполнувањето на обврските по договорот за третиот, многу тежок спасувачки план, потпишан во август. Трето, можеби новата влада ќе го разгледа барањето до Парламентот за вонредни законодавни овластувања за да се движи процесот напред, како што  на пример Министерството за финансии на САД и Банката на федерални резерви бараше специјална дозвола од Конгресот во 2008 година, за да бидат опкружени нормалните канали за одобрување и отчетност.

За жал, ниту еден од овие елементи не се материјализира во втората влада на Ципрас. Некои надворешни набљудувачи не беа против да биде дадена втора шанса на СИРИЗА. Но втора шанса обично значи дека луѓето учат од своите грешки и се подготвени да сго  прилагодат своето однесување или да го направат барем политиките соодветно. Не е така со Ципрас. Втората влада речиси не се разликува од првата . Чудото што не се случило,. Не е готово туку веќе се отвора патот за забрзана грчкото излегување од еврозоната.

…………………………………………. ……

Коментарот на Танос Кацамбас, поранешен заменик-извршен директор на Меѓународниот монетарен фонд, е објавен во “Катимерини”