Вие сте храбра личност, но кога ќе помислите на боцкање со игла, веднаш чувствувате вртоглавица и ви се појавува мрак пред очи?
Употребата на игли за разни намени е секојдневна практика на практично сите гранки на медицината. Различни дијагностички и терапевтски процедури не се изводливи без обезбедување на венски пат во најчестиот случај, а понекогаш за да се добие соодветен примерок потребно е да се вметне иглата во артерија или орган за да се добие потребната количина на ткиво. Повеќето вакви постапки доведуваат до помалку непријатност или болка, но повеќето од овие постапки се предмет на поголеми или помали компликации, кои можат да ја интензивираат болката.
Не е изненадувачки, многу пациенти имаат непријатност или страв при каква било примена на игла. Кај повеќето од нив, тоа е условено од непознавање на деталите за самата процедура на дијагностичка обработка и секако може да биде условено од несигурноста на исходот од овие тестови.
Патолошки страв од игли или трипанофобија
Честопати пациентите имаат патолошки страв од медицински процедури во кои се користат игли, а таквото нарушување се нарекува трипанофобија. Луѓето кои имаат вакво нарушување одбиваат да извршат медицинска постапка што вклучува употреба на игла, и покрај фактот дека се свесни дека тоа е потребно за дијагностицирање на болеста.
Тешкотиите вклучуваат отежнато дишење, прекумерно потење, гадење, сува уста, треперење, тахикардии, висок крвен притисок, неможност за расудување, страв од смрт, напади на вознемиреност.
Она што е дополнителен проблем кај таквите луѓе, тие не се склони да одат на лекар или стоматолог, бидејќи знаат дека ги очекува инјекција, што дополнително го нагласува стравот од сите медицински процедури.
Како да се надмине стравот од игли?
Кај вообичаен страв, комуникацијата помеѓу лекарот и пациентот е многу важна. Без оглед на потенцијалната сериозност на болеста што допрва треба да се дијагностицира и третира, улогата на лекарот не е само суво да ги презентира фактите за болеста и придружните дијагностички и терапевтски процедури, туку да го подготви пациентот чекор по чекор со соодветна количина на емпатија.
Таквиот внимателен пристап е особено важен кај пациентите на онкологија, чиј третман е долготраен, подложен на долгорочни контроли, често со употреба на поинвазивни дијагностички и терапевтски процедури.
Кога постои сомневање за трипанофобија, најважно е да се открие таквото нарушување навремено, што честопати не е тешко, имајќи предвид дека таквите лица помалку соработуваат во лекувањето. Постојат различни можности за терапевтско дејство. Првиот чекор е психотерапија со цел постепено десензибилизирање од искривени верувања, со што се занимава когнитивно-бихевиоралната терапија. Преку постапката за десензибилизација, пациентите учат постепено да ја толерираат иглата. Во случај на недоволна ефикасност на психотерапијата, потребно е да се користат лекови, најчесто антидепресиви и анксиолитици.