Многумина од нас се грижат за своето здравје, но за оние кои го земаат во крајности, тие страдаат од она што се нарекува хипохондрија или анксиозно растројство – а тоа може да доведе до зголемен ризик од смрт. Aнксиозното растројство е ретка состојба која им оневозможува на луѓето да ги оттргнат своите стравови и покрај нормалните физички прегледи и лабораториските тестови. Некои може да менуваат лекар неколку пати како резултат на тоа, додека други може да избегнуваат медицинска нега.
Луѓето со оваа состојба имаат зголемен ризик од смрт од природни и неприродни причини, покажа една шведска студија, со четирикратно зголемен ризик од самоубиство.
Ефектот на хроничниот стрес врз телото, исто така, може да објасни некои од резултатите, пишуваат авторите. Студијата, објавена во списанието „JAMA Psychiatry“ набљудуваше 4.100 луѓе во текот на 24 години, од 1997 до 2020 година, кои беа класифицирани како хипохондрици.
Водачот на истражувањето Дејвид Матаик-Колс од Институтот Каролинска во Шведска рече дека претходните истражувања сугерирале дека ризикот од самоубиство може да биде помал за заболените, но „нашето претчувство, врз основа на клиничкото искуство, беше дека тоа би било неточно“.
Студијата споредила 4.100 хипохондрици со 1.000 луѓе на слична возраст, пол и место на живеење и ги споредила стапките на смртност.
Резултатите покажаа дека стапките биле повисоки кај луѓето со хипохондрија, 8,5 наспроти 5,5 на 1.000 луѓе. Луѓето со оваа состојба умреле помлади од другите, во просек околу 70 години, во споредба со очекуваниот животен век од 75 години за луѓето без хипохондрија. Единствен исклучок беше ракот, бидејќи ризикот од смрт се покажа речиси ист.
– Многумина од нас се благи хипохондрици. Но, има и луѓе на другиот крај на спектарот кои живеат во постојана состојба на грижа и страдање и размислуваат за сериозна болест – објаснува д-р Џонатан Е. Алперт од медицинскиот центар Монтефиоре во Њујорк.
Др.Алпер забележува дека е важно луѓето кои страдаат од ова нарушување да се сфатат сериозно и да се понудат третмани, кои може да вклучуваат когнитивна бихејвиорална терапија, техники за релаксација, образование, а понекогаш и антидепресиви.
Сепак, како што истакна д-р Алпер, мора да се внимава кога пациентите за кои се верува дека имаат физичка болест да се упатуваат на професионалци за ментално здравје.