Господине Зеколи, во еден исклучително тежок период во којшто се наоѓа Македонија, постои ли сè уште надеж дека работите можат да тргнат на подобро и дека конечно ќе се случи политичка разврска на кризата?

Во прашањето насетувам, како и во повеќето прашања и дијалози, една мала доза на депресија, разочараност, па дури и апатија која преовладува во општеството. Јас тоа не го нарекувам така, туку го нарекувам процес на созревање и соочување со сè повеќе димензии и длабочини на кризата, тоа не може да значи пер се нешто негативно, туку токму како созревањето, сфаќаме дека кризата е сè уште далеку од разрешница и дека има повеќе шанси дека ќе навлегуваме во други аспекти на нејзиниот развој, но со некои ново научени лекции. Посебно во ова година, иако, за жал, наликува на бурна, всушност е повторување на сите искуства, позитивни и негативни, од минатата година. Кога ќе гледате во контекст што сè се има случувано минатата година, па дури и календарски, ќе видите дека истото се има повторено и оваа година, што ми дава за право дека можеби пак ќе настапи еден период на релативен застој, смирување поради летните одмори и сето тоа повторно ќе се засили со враќањето на граѓаните во нормален тек на ненормалниот живот во Македонија.

(Зло) Употреба ли?-Помалите партии и граѓаните запоставени во лидерските средби!

Дали до тој толку посакуван излез може да се дојде само и единствено со помош на меѓународната зедница или конечно ќе покажеме дека сме доволно политички зрели за работите да ги земеме во свои раце?