Ви пренесуваме дел од текстот на Призма за победата на Љупчо Бојаџиев на локалните избори во Кратово:

По обилколката низ градот, се упатуваме накај ординацијата на новиот градоначалник Бојаџиев, во Здравствениот дом, каде што е директор од пред 2 месеца, а воедно работи и како офталмолог. Мора да заврши со неколкумина пациенти пред да го почнеме интервјуто, па неговата асистентка ни дофрла: „Сите мислат дека уште кратко ќе биде тука, па масовно закажуваат прегледи“. За тоа време, се изолираме во неговата канцеларија, која е можеби една од најинтересните докторски канцеларии што сме ги виделе. Фотографии, книги, столови, документи, буквално сѐ е на едно место.

„Уживам во својот хаос и добро се снаоѓам во него. Иако е вака, јас точно си знам што каде е“, ни дофрла тој.

„Да, да, тие беа стари пријатели, родум од Струмица. Докторот посебно го почитува поранешниот претседател“, ни вели сестрата.

Бојаџиев седнува на своето место и веднаш почнува да зборува отворено. Не го интересира дали го снимаме или запишуваме она што го кажува. Нема формалност или арогантност во однесувањето, а не делува ниту изненадено, ниту пак, претерано еуфорично за победата на изборите. Едноставно, делува како човек кој исполнил еден животен сон за кој се бори уште од 1994 година и сега точно знае кои се наредните чекори. Освен едно нешто – сè уште не знае дали ќе успее да раководи со Здравствениот дом во Кратово и да работи како доктор, а воедно да биде и градоначалник. Тоа бил неговиот услов за кандидатура, и вели дека ќе се обиде да раководи со двете места, бидејќи, иако е роден во Струмица, неговото прво работно место е во Здравствениот дом во Кратово, од каде што потекнува неговата сопруга, која исто така е докторка.

„Дојдов тука поради сопругата. Почнавме како потстанари, една кутија работи имавме со нас и купивме сервис за кафе. Живеевме во соба од 20 квадрати.“

Тука всушност и почнува првата битка на Бојаџиев со Љубисав Иванов Ѕинго, кога тој се обидува да добие стан каде што ќе можат да живеат.

„Првата војна беше таа, за добивање стан. Преку СИЗ видов дека всушност има многу станови кои се слободни за живеење, па ме упатија на разговор кај Ѕинго. Од трета смена дежурство отидов таму, за да поразговарам. Од старт, уште кога ќе влезеш, се испраќаше една порака дека таму не може да влезе секој, дека тој е величина. Чекав пола саат – саат, после 15 минути гледам пуштаат некој друг, им реков поздравете го генералниот, си одам јас, во друга прилика ќе дојдам.“

Битката за добивање стан траела долго време, преку судови, до притисоци, соочување со сите реални проблеми кои може да ги доживее еден млад брачен пар.

„Немаше многу други доктори тука, дефицитарен кадар сме, инаку сигурен сум дека веднаш ќе ме отпуштеа“, вели Бојаџиев и додава дека станот од нешто малку над 60 квадратни метри што го добиле е впрочем целата негова „империја“.

Наместо за здравствените, луѓето ми се жалеа за егзистенцијалните проблеми

„Можеби е навистина лудило, по петти пат да се кандидираш“, на шега вели тој.

Разговарајќи со него, се стекнува впечатокот дека секогаш тој настапувал против Љубисав Иванов Ѕинго на изборите, и тоа не случајно. Докторот по офталмологија едноставно имал мисија да ја победи Социјалистичката партија на Македонија и да донесе свежина во градот кој со децении е под владеење на една партија.

За првпат, како противкандидат на Ѕинго тој се кандидира на парламентарните избори во 1994 година преку Демократската партија на Петар Гошев.

„Ѕинго тогаш беше во зенитот, па имаше коментари од типот каква е оваа дрскост што ја правам со кандидатурата. Сè беше негово во тоа време. Тогаш му земав 1.000 гласови на избори, што беше чудо. Паднаа во вода тврдењата дека ова е социјалистички град. И тогаш почнаа повторно притисоци, не му го даваме станот, ќе му го земеме итн… Јас не ангажирав адвокати, се бранев сам и успеав“.

Мотивот за кандидатурите на избори секогаш почнувале во неговата ординација.

„Луѓето ми се отвораа. Кога ќе дојдеа на преглед првин пола саат зборуваа за своите проблеми, па дури потоа за здравствените. Елементарни услови немаа, немаа здравствено осигурување. Бонови им даваше наместо пари, за да купуваат од неговите објекти. Па кукаа, се жалеа. Деца имаат, што ќе им се бонови, пари им требаат, па се снаоѓаа, ги продаваа за пониска цена“, вели Бојаџиев.

И во 1996 година тој учествува на локалните избори во Кратово.

„Партијата тогаш инсистираше, бидејќи луѓето ме знаеја и ми веруваа. Е тогаш, освен Демократската партија, ме поддржа и ВМРО-ДПМНЕ, бидејќи немаа свој кандидат. Тогаш добив некои 26 отсто од гласовите, но тоа беше сосема друг модел. Записниците беа пишувани на рака, се применуваше сила, откако ќе се завршеше гласањето, моите посматрачи ги исфрлаа.“

И во 1998 тој учествува на парламентарните избори, а во 2000 година на локалните избори е заеднички кандидат на Демократската алтернатива и ВМРО-ДПМНЕ.

„И самите гледате дека одев од една во друга партија, но како што тие правеа линкови со Ѕинго, јас така се тргав од таму.“

Во 2000 година, тој става крај на тој дел од животот.

„Им реков, доста е. Толку години застанувам на чело да ве бранам, ставам глава во торба, имаше страшни притисоци, ќе ме палат, ќе ме селат… Но, ете, ме иритираше криминалот едноставно, ова тука беше парасистем на владеење, а институциите го дозволуваа тоа. И токму затоа не се откажував, но мораше да има момент кога ќе се стави точка на тоа.“

Мојата партија е мојот докторски мантил

Ридскиот предел излепен со плакати на владејачката СДСМ

По цели 17 години пауза, тој годинава решава повторно да се кандидира за градоначалник на Кратово, но овојпат, како независен кандидат.

„Имаше многу разговори во СДСМ и им кажав, непартиски може, ме знаете кој сум, противникот го знаете, ако сакате поддржете ме. А партиски не, не сум јас за такви рамки, претесни ми се тие рамки. Кога кажав дома дека размислувам да се кандидирам, имав проблеми. Ќерка ми беше противник, велеше, немој, за овие луѓе не вреди, неблагодарни се, нема да те поддржат сега ако не те поддржаа претходно“, раскажува Бојаџиев, но додава дека тој сепак бил сигурен оти ќе ја извојува победата и тоа токму со ваков резултат.

„Најголемиот мотив ми е да ја завршам приказната што ја почнав уште во 1994 година.“

Целата предизборна кампања вели дека го потсетува на една песна од „Рибља чорба“ – „Погледај дом свој анѓеле“.

„Сега ме бараа луѓето, ме молеа и сето тоа ме асоцираше на ‘Погледај дом свој анѓеле’, особено делот кој вели, ‘од тебе очекују спас’. Тоа беше најјакото што ме скрши. Но, јас сум народен човек, партиски бои не ми требаат, интересите се заеднички на сите, сите сакаат спас и слобода.“

Го прашуваме до која партија идеолошки се чувствува поблизок, а тој вели: „До прогресивните, слободарските, сите што гарантираат демократија. Оваа партија сум јас“, покажувајќи на докторскиот мантил.

Целиот текст на Призма на следниот линк.