Во последните години, Италија забележа пораст на интересот од богатите поединци благодарение на нејзиниот режим на рамен данок кој овозможува едноставно и прифатливо оданочување.
Рамниот данок во Италија: Едноставно и прифатливо
Оваа мерка беше воведена во 2020 година и бројот на апликации постојано се зголемува од тогаш. Според Corte dei Conti, бројот на даночни обврзници и нивните семејства кои одлучија да го искористат ова олеснување се зголеми од 549 во 2020 година на 1.495 во 2023 година, додека државните приходи се зголемија тројно, достигнувајќи 117,7 милиони евра. Во четирите години од имплементацијата, речиси четири илјади даночни обврзници остварија вкупно 315,4 милиони евра приходи.
Рамниот данок функционира многу едноставно. Странските државјани го префрлаат своето живеалиште во Италија и плаќаат годишен данок на сите приходи остварени во странство. До минатата година, износот беше 100.000 евра, а во август минатата година беше зголемен на 200.000 евра, што е сепак релативно мала сума за супербогатите. Мерката е позната и како „Правило ЦР7“, бидејќи ја користеле спортисти како Кристијано Роналдо, но и многу други високо платени професионалци.
Кој има корист од овој даночен режим?
Правилото привлекува не само спортисти, туку и меѓународни претприемачи со операции во неколку земји, менаџери и директори на мултинационални компании, ѕвезди на шоубизнисот, како и италијански емигранти кои се враќаат по долги кариери во странство. Коментарите во медиумите и на социјалните мрежи укажуваат дека многу супербогати купуваат луксузни имоти во Рим и Милано, благодарение на финансиските предности на режимот.
Корисници се Кристијано Роналдо, кој го смени своето даночно живеалиште во Италија додека играше за Јувентус. Финансиски експерти како Ричард Гноде (Голдман Сакс) и Роли ван Рапард (CVC Capital), исто така, го преселија своето живеалиште во Милано за да го искористат рамниот данок.
Слични даночни режими во Европа
Италија не е единствената земја што користи вакви мерки за привлекување богати странци. Грција нуди таканаречен режим HNWI (non-dom), според кој лицата кои го префрлаат својот даночен престој плаќаат фиксен годишен данок од 100.000 евра за сите приходи остварени од странство, вклучувајќи ја и капиталната добивка, без да мора да го пријавуваат тој приход во Грција.
Условите се строги: лицето не смее да биде даночен резидент во Грција во последните седум до осум години и потребно е да инвестира најмалку 500.000 евра во недвижности, компании или државни хартии од вредност во рок од три години. Режимот важи максимум 15 години, а членовите на семејството можат да се приклучат со дополнителен данок од 20.000 евра годишно по лице.
Нееднаква распределба на даноците во Италија
Додека најбогатите ги уживаат овие бенефиции, обичните Италијанци плаќаат значително повеќе даноци. Според податоците, околу 21% од населението заработува помеѓу 29.000 и 75.000 евра годишно, а токму тие генерираат повеќе од 40% од вкупниот данок на доход.
Еден од клучните аспекти на италијанскиот даночен систем е преносот на богатство меѓу генерациите. Даноците на наследство во Италија се исклучително ниски, што овозможува зачувување на средствата во рамките на семејството. Приходите на државата од наследство изнесуваат 1 милијарда евра годишно, додека Обединетото Кралство собира 9 милијарди, а Франција 18 милијарди евра.
Италија генерално се смета за земја со високи даноци, објави Forbes. Односот данок-БДП достигнува речиси 43%, што е далеку над просекот на OECD од 34%. Проблемот е нееднаквата распределба на даночниот товар, што создава чувство на нееднаквост.
Тренд на глобално привлекување на капитал
Режимите со фиксен данок стануваат сè поважни во глобалната трка за привлекување капитал и богати поединци. Италија и Грција се најистакнатите примери, додека многу други земји разгледуваат слични модели. Ваквите даночни режими привлекуваат меѓународни милионери, а се очекува трендот да расте во наредните години.