Јунајтед е во неволја, јасно беше уште пред доаѓањето на Ралф Рагник, медиумите сега ја вртат својата „острица“ кон играчите. Ги нарекуваат токсични, соблекувалната е поделена, а Шо навести нешто за тоа кога зборуваше за недостатокот на заедништво во соблекувалната.
Има многу незадоволни луѓе од разни причини, за оние кои не играат како Марсијал, Ван де Бик, Лингард, Кавани, тоа е нормално. Но Роналдо не трпи порази, Бруно Фернандеш не е сенка на играчот од минатата сезона, откако пристигна неговиот сонародник, Погба чека да си замине.
Рагник ги предупреди играчите да не ги покажуваат емоциите на теренот бидејќи тоа го ослабува тимот, но тоа не може да се сокрие, Роналдо одбива да ги поздрави навивачите кога клубот не победува, некои стандардни како Мегваер имаат кошмарни сезони.
Расположението во Карингтон е такво што може да се нарече очајно, а постарите играчи велат дека никогаш не било вака. Од заминувањето на Сер Алекс, стандардите на функционирање на клубот, тимот, соблекувалните се намалени, па Ибра беше шокиран во 2016 година, кога пристигна од Париз.
Ниту Рагник не беше поштеден од критиките, играчите сметаат дека е вообразен, ладен, дека не е добар комуникатор, но и дека премногу верува во себе и шири самодоверба без причина.
И тука не се работи само за оние кои не играат, туку и за стандардните кои не беа задоволни од знаењето и пристапот на Солскјер, но полесно манипулираа со него. Рагник е потврд, не ги штеди играчите и не се плаши.
Поради сето тоа, ситуацијата е навистина токсична, особено што покрај немањето резултати, нема желба за промена на работите. Во секој случај, Јунајтед е на ниски гранки и ова со целиот „хајп“ што се создаде на почетокот на првенството, веќе изгледа како загубена година.