Дека народот сè помалку верува во бајки, ама сè уште верува во чичкото што му ветува работа во општина. Дека по триесет години демократија, и натаму гласаме со страв дека „ќе дознаат“ и со надеж дека „ќе средат нешто“. И дека, колку и да менуваме градоначалници, асфалтот чудесно останува распукнат како и карактерот на нашата политика.
Локалните избори 2025 година не беа само натпревар за фотелји. На овие избори секој граѓанин можеше да си ја види сопствената резигнација, апатијата, или онаа навика да се фали дека „ниеден не ми чини, ама сепак гласав“.
Зошто? Затоа што човек без надеж е како гласач без уверување. Едноставно, оди до гласачката кутија само за да не му биде досадно во недела.
Големите партии добија лекција што одамна им се пишуваше: дека не може до бесвест да продаваш иста приказна.
Народот не е толку наивен како што мислат во штабовите, само е уморен. А уморот, како и секоја хронична болест, не се лечи со спотови и ветувања за кружни текови.
ВМРО-ДПМНЕ славеше, ама секој што славел порано знае дека ништо не е постојано во оваа земја, особено љубовта на избирачот.
СДСМ пак, ја почувствува болката на поразен кој предолго мислел дека моралниот капитал е доволен за победа. Не е. Ни моралот, ни програмата, ни шарените билборди не можат да спасат партија која одамна ја изгубила врската со улицата, со пазарот, со реалноста…
Новите лица? Да, се појавија, ама повеќето од нив само нови по форма, стари по суштина. Млади со говори како од 90-тите, со истите „ќе направиме“, „ќе промениме“, „ќе донесеме инвестиции“, „ќе ги исчистиме контејнерите“…
Ама кој инвеститор би дошол таму каде што дури и канализацијата има политичка боја?
Граѓаните испратија порака, ама шифрирана. Некој ја чита како протест, некој како надеж, а некој едноставно како умор.
Она што најмногу се виде е дека довербата не се купува со пари, туку со присуство. Луѓето повеќе не сакаат партија што им носи подароци пред избори, туку градоначалник што ќе им одговори на порака после избори. Толку е едноставно, а толку тешко за разбирање.
И така, по уште едни избори, повторно сме таму каде што бевме, со старите навики и со нови изговори. Со политичари што глумат дека нè слушаат, и со граѓани што глумат дека веруваат. Демократијата ни се претвори во серија што ја гледаме од навика, иако одамна ни е здосадена.
Но, можеби, сепак, нешто се менува. Се појавија мали искри на локален активизам, луѓе што не чекаат да им дојде партија во двор, туку сами копаат канал, сами фарбаат пешачки премин. И можеби токму тие ќе бидат новата надеж. И не тие што ветуваат промени, туку тие што веќе ги прават, без дозвола и без билборд.
Од овие избори, ако ништо друго, научивме дека вистинската промена не доаѓа одозгора, туку одоздола. Од обичниот човек што е уморен од ветувања.
Локален херој