Тригодишната војна во Украина и заканите од американскиот претседател Доналд Трамп ги поттикнаа лидерите на ЕУ сериозно да размислат за формирање заедничка европска армија. Иницијатори на идејата за колективна европска армија и одбрана беа Франција и Германија, двете најмоќни земји на Стариот континент. Овие две земји кон крајот на 1980-тите формираа заедничка воена единица која може да стане модел за идните европски сили.
Европската воена соработка, вградена во рамките на Заедничката безбедносна и одбранбена политика (ЗОБП), беше сведок на силно обновување на интересот за неа во последниве години. Соочени со променливото геополитичко опкружување и збир на засилени закани, вклучувајќи ја и руската инвазија на Украина, континуираните закани на Москва кон истокот на ЕУ, тероризмот и миграциската криза, Франција и Германија повторно ја потврдија својата улога како двигатели на многу потребната заедничка европска одбрана. Соочена со овие растечки безбедносни предизвици, се чини дека Унијата нема друг избор освен да стане поефикасна во однос на безбедноста и одбраната.
Иако не постои армија на ЕУ и одбраната е исклучиво национална одговорност, Брисел презеде значајни мерки за подобрување на соработката во оваа област во последните години. Мерките презентирани од Европската комисија оваа недела вклучуваат одбранбен пакет вреден стотици милијарди евра, кој треба да одговори на непосредните потреби на Украина, како и на долгорочната потреба за зајакнување на безбедноста и одбраната на Европа. Комисијата ја претстави т.н. Бела книга за европска безбедност, наречена Подготвеност 2030, која предлага решенија за пополнување на критичните празнини во воените капацитети и за изградба на силна воена индустриска база која повеќе нема да зависи од САД како главен снабдувач на оружје.
Комисијата исто така објави, како дел од европскиот план за вооружување, одбранбен пакет кој треба да вклучува 800 милијарди евра за инвестиции во одбраната во следните четири години. Овие инвестиции треба да бидат насочени кон зајакнување на воените капацитети, а заедничките набавки ќе придонесат за зголемување на интероперабилноста, предвидливоста и намалување на трошоците и зајакнување на европската одбранбена индустриска база. Украина, ЕФТА и земјите-членки на Европската економска зона би можеле да учествуваат во заедничките набавки. Тоа значи дека, покрај членките на ЕУ, во алијансата би се приклучиле и Норвешка, Швајцарија, Исланд и Лихтенштајн.
Иако овој амбициозен, но многу потребен план е сè уште на хартија, аналитичарите веќе го означуваат како силен чекор напред, иако некои сметаат дека е задоцнет. Одбранбениот план е силно заснован на интероперабилноста меѓу членовите на идниот проширен воен сојуз, по моделот на позитивните искуства на Француско-германската бригада, бинационална воена единица составена од околу 5.000 војници, која се карактеризира со исклучителна мобилност и висока готовност.
По Втората светска војна, Франција и Германија банкротираа и почнаа да го оживуваат стариот сон на францускиот државник меѓу двете светски војни, Аристид Брајан, за француско-германско помирување кое ќе заврши со обединување на народите во Европа. Идејата на Брајан ја презеде францускиот државник Роберт Шуман, кој беше првиот што ја поттикна идејата за европска армија која ќе ги собере француските и германските војници. Така настана и идејата за т.н. Заедница на судбината, која ќе ја делат двата брега на Рајна.
Идејата за заедничка армија беше инаугурирана со Елисејскиот договор, потпишан од Аденауер и Де Гол, кој дефинираше прецизни правила за соработка во прашањата на надворешната политика, одбраната и културата. Во однос на одбраната, Елисејскиот договор институционализираше програма за соработка заснована на заедничко размислување на стратешко и тактичко ниво, размена на персонал меѓу двете вооружени сили, со посебен акцент на размената на ученици меѓу воените училишта на двете земји и напредната соработка за прашањата за вооружувањето.
Сепак, првите конкретни чекори кон заедничка единица со поголем капацитет беа направени дури кон крајот на Студената војна, поточно во 1987 година, откако францускиот претседател Митеран и германскиот канцелар Кол иницираа дијалог на оваа тема. Две години подоцна, лидерите на двете земји издадоа наредба за формирање на Француско-германска бригада. Од своето основање во октомври 1989 година, единицата е симбол на француско-германската соработка и на европската безбедносна и одбранбена политика која постојано се развива. Покрај оваа симболична функција, оваа бригада одигра убедлива улога како ефикасен инструмент за одржување и обезбедување на мирот, докажувајќи ја својата способност во неколку случаи надвор од Европа, а притоа се потпира на искуството од долгогодишната соработка со другите вооружени сили во мултинационална средина.
Несомнено е дека тој служи како модел за постојана соработка меѓу различните армии, а особено за идната заедничка европска безбедносна и одбранбена унија. Не ѝ требаше многу време на оваа бригада да ги демонстрира своите способности при првата теренска вежба. Откако штабот бил префрлен во Милхајм, Германија, бил ставен под команда на Еврокорпус, мултинационален корпус составен од воен персонал од шест земји и пет придружни членови.
Елементи на француско-германската бригада се распоредени во три гарнизони и три локации за поддршка во германската покраина Баден-Виртемберг. Во овие гарнизони се сместени германски и француски трупи, наизменично командувани од германски или француски генерал на двегодишна ротација. Заменик-командантот е полковник од соодветната друга нација, а во 2005 година единицата беше засилена со двајца шпански и пет белгиски војници.
Четата од околу 300 германски и француски војници е наизменично предводена од француски или германски командант. Баталјонот за поддршка е единствениот баталјон во оваа бригада што има единици со мешан национален состав, дури и до ниво на вод. Командното место ротира меѓу Германија и Франција, а заменикот е обезбеден од другата нација. Главната задача на овој мешовит баталјон за поддршка е набавка и транспорт на резервни делови, муниција и поправка на опрема за сите единици.
Втората локација на која се стационирани единиците на оваа бригада е гарнизонот Донаушинген, база за француската и германската пешадиска единица специјализирана за противтенковска борба. Благодарение на борбената моќ на пешадијата и нивните противтенковски способности, двете единици се способни да го заземат и држат теренот, а нивната голема подвижност им овозможува брзо да добијат контрола и преглед на областа. Третиот гарнизон, лоциран во Имендинген, Германија, е дом на германски оклопен артилериски баталјон и француски хусари, или лесна оклопна коњаница. Примарна задача на овие единици е поддршка и извидување на теренот. За таа цел, единицата е опремена со оклопни извидувачки возила, а нејзините припадници стекнале драгоцено искуство за време на мисијата ИСАФ во Авганистан.
Како последица на нејзината бинационална структура, Бригадата има некои карактеристични карактеристики. Меѓу нив, јазикот е точка од посебно значење. Францускиот и германскиот имаат еднаков статус, иако англискиот добива се поголемо значење како оперативен јазик за време на вежбите и операциите. Војниците на оваа бригада се навикнати да работат во мултинационална средина, така што им треба помалку време од другите за да се прилагодат на новите околности и да соработуваат со војници од други народи. Оваа висока флексибилност на персоналот е една од неговите посебни карактеристики.
Со оглед на нејзината квалитетна и добро осмислена структура, бројни воени аналитичари ја гледаат Бригадата како патоказ за идна заедничка европска армија. Посочуваат дека постигнала многу во своето кратко постоење, особено кога се знае дека оваа мултинационална единица често била исмејувана во времето на нејзиното формирање. Брзо постигнатите резултати би можеле да станат еден вид модел за основачите на идната заедничка армија за тоа како да се позиционираат кога времето не е на нивна страна. Експертите се убедени дека претстојната заедничка армија би можела да се осврне и на способноста на Бригадата да се распоредува брзо, дури и на долги растојанија, што е еден од клучните одбранбени елементи кога станува збор за специфичната географија на Европа.
Германско-холандскиот 414-ти тенковски баталјон, формиран во 2019 година, може да се смета како еден модел на заедничка воена соработка бидејќи Германија немала доволно војници, а на Холандија и недостасувале тенкови. Формирањето на оваа експериментална единица е опишано и како чекор кон заедничка европска армија, а фактот дека нејзиното распоредување мора да биде одобрено од двете држави укажува на довербата меѓу двете страни. Ова е камен-темелникот без кој нема стабилен гарант за безбедност.