Оваа одлука, која беше донесена во 2024 година, носи со себе не само морални и етички предизвици, туку и големи практични проблеми за земјоделците, активистите за права на животни и самите кучиња.
Поглед во индустријата
Во Јужна Кореја, индустријата за кучешко месо е стара и се смета за дел од културното наследство на земјата. Многу одгледувачи како г-дин Џу Јеонг-бонг, кој е истовремено и религиозен лидер, ги одгледуваат кучињата за месо, верувајќи дека оваа практика е дел од нивниот начин на живот. Сепак, сè повеќе млади генерации се дистанцираат од овој бизнис, а ставовите во општеството се менуваат. Во последните години, бројот на луѓе кои го јадат кучешкото месо падна значително, а според владини анкети од 2024 година, само 8% од испитаниците рекле дека пробале кучешко месо во претходната година.
Социјални и економски последици
Забраната, иако поздравена од многумина како голем напредок во правата на животните, поставува сериозни прашања за судбината на земјоделците кои во оваа индустрија гледаат извор на приходи. Повеќе од 1.500 фарми за кучешко месо постоеле во земјата пред забраната, а сега многу од нив се на работ на пропаст. Фармерите како Чан-ву, кои имаат стотици кучиња на фармите, се соочуваат со реалноста дека не можат да ги продадат или сместат своите животни, а казната за непочитување на законот е до две години затвор.
„Заглавени сме“, вели Чан-ву. „Немаме начин да се издржуваме, а нашите фарми не можат да бидат затворени без помош.“ Состојбата е уште понапната бидејќи многу од земјоделците се во долгови и немаат алтернативи.
Што ќе се случи со кучињата?
Еден од најголемите проблеми е што ќе се случи со преостанатите кучиња во фармите. Според проценките на властите, во Јужна Кореја има околу 500.000 кучиња кои се заробени во индустријата за кучешко месо. Не е јасно како овие животни ќе бидат спасени или повторно вдомени. Заштитниците на правата на животните алармираат дека многу од овие кучиња се изложени на опасност од еутаназија, бидејќи спасувачките засолништа се преполни.
Додека некои организации се обидуваат да ги спасат животните и да ги пренесат во земји како Канада и САД, проблемот со нивното повторно сместување во Јужна Кореја останува нерешен. Социјалната стигма која ја носат овие кучиња од фармите за месо го прави нивното посвојување уште потешко, а некои раси, како тоса-ину, се класифицирани како опасни и бараат посебно одобрение за да се чуваат.
Владините напори и реакции
Владата на Јужна Кореја вложува значителни средства за да се справи со проблемот. Во 2024 година, Министерството за земјоделство, храна и рурални работи изјави дека годишно инвестираат 6 милијарди корејски они (околу 4,3 милиони долари) за проширување на животинските засолништа и поддршка на приватни организации кои се занимаваат со спасување. Дополнително, за земјоделците кои доброволно ги затворат своите бизниси, владата нуди до 600.000 они (450 долари) по куче. Но, и покрај овие напори, многумина во заштитничките групи велат дека без конкретен план за спасување и посвојување, преостанатите кучиња ќе се соочат со уште поголеми проблеми.
За и против забраната
Поддржувачите на забраната истакнуваат дека тоа е важен чекор кон модернизирање на општеството и еволуцијата на културните вредности во Јужна Кореја. Јадењето кучешко месо повеќе не се смета за неразделен дел од традицијата и културата на земјата, а забраната ја одразува промената во општествените ставови кон правата на животните.
Меѓутоа, критичарите на забраната, како поранешниот сопственик на фарма Јанг Јонг-те, сметаат дека секој облик на месо – било тоа да е кучешко, свинско или говедско – е природен дел од исхраната на луѓето и дека забраната е ненормална. Ова е поглед кој се чува особено меѓу постарите генерации кои се сеќаваат на времето на Корејската војна, кога кучешкото месо било еден од ретките извори на протеини.
Какви се перспективите?
Како што се приближува крајниот рок за забраната во 2027 година, многумина се надеваат на постепено укинување на индустријата и на конкретни решенија за спасување на животните. Се поставува прашањето дали Јужна Кореја има вистински механизми и стратегии за да ги изведе овие промени без да се случи катастрофа за животните и за луѓето кои биле зависни од оваа индустрија.
За многумина, забраната за кучешко месо е обележје на прогрес и напредок во правата на животните, но истовремено, не може да се игнорираат комплексните проблеми што се јавуваат со нејзиното спроведување. Како ќе се справи земјата со оваа голема промена останува да се види, но едно е сигурно: Јужна Кореја влегува во нова етапа, и светот со нетрпение ја следи.
Извор: BBC