Додека студентите и другите демонстранти маршираат низ неговите улици со месеци, а сега и од град во град, а тој дури и неволно мораше да го разреши својот премиер Милош Вучевиќ, српскиот претседател Александар Вучиќ продолжува да го прави она што најмногу го сака и на што се сведува поголемиот дел од неговата работа: тапкање по грб.
Своите изливи на самопофалби најчесто ги истура на националните телевизиски канали во сопственост на пријателски „партнери“ – Пинк, Хепи и слични – каде знае дека никој никогаш нема да му се спротивстави или да му постави некакви непријатни прашања или – не дај Боже – прашања кои не се однапред договорени.
А бидејќи во Србија се наоѓа во ситуации во кои тешко дека ќе наиде на ништо освен обожување – и вистинско и фингирано – ако некој случајно му постави макар и крајно благо незгодно прашање, Вучиќ најчесто едноставно „одлепува“, како што поетски би го кажале тоа во Србија.
Тоа му се случи вчера во Варварин, гратче во централна Србија, на собир на граѓани. Знаејќи го начинот на работа на Вучиќ, може да се претпостави дека публиката се состоеше или претежно или исклучиво од гласачи и поддржувачи на неговата Српска напредна партија.
По околу половина час зборување за тоа како граѓаните на кои им се обраќа живеат во „златно доба“ и како не треба да дозволат „оние кои ја мразат Србија и се инструментализирани од странство“ – односно студентите – да ја „уништат државата“ – тој целосно збесна на инвалидизираниот човек кој имаше, реално, прилично невино прашање.
Инаку, токму пред тоа прашање, тој веќе беше доста нервозен поради проблемот со недостигот на пари за децата во развој во Варварин. Откако дозна дека местото „ќе бара повеќе пари“ од државата, на шега му рече на својот министер за труд Синиша Мали – „Ајде Синиша, само да го затвориме дуќанот и…“, мавтајќи со раката.
А потоа Милоје Шариќ од селото Тољевац во општина Варварин го побара микрофонот.
„Сакав да прашам нешто за сите инвалиди во Србија, јас самиот сум инвалид, без десна рака, а од државата добивам точно 8.750 динари месечно за мојата физичка попреченост, целата сума (тоа би било нешто помалку од 75 евра – н.з.). Пак ќе повторам – 8.750 динари. Не само јас, туку сите инвалиди кои беа повредени на работа”, започна Милоје.
Иако сакаше да го заврши прашањето, Вучиќ го прекина неговиот циклус на мисли и – како и секој член на „народот“ – веднаш почна да му се обраќа со „ти“.
„Кои се твоите други приходи?
„Имам пензија, па јас работев“, одговори пензионерот.
„Секако дека сте работеле. Добивате плата за тоа што сте го направиле. Па дури и добивате бенефиции за физичка попреченост. Па што друго треба да правиме“, Вучиќ беше шокиран.
„Да ви кажам само. Постојано кажувате, вие и Ана Брнабиќ и другите, како е борбата за секој човек, за социјална правда, грижа за сите… Таа ли е таа социјална правда, од 8.750 динари? Кога ќе покачите за нас 11 проценти од таа сума, тоа не се 900 динари“, рече тој.
„Ја зголемувам пензијата за 11 отсто“, повторно го прекина Вучиќ. „А кога некој во животот ти ја зголемил пензијата за 11 проценти? Кога? Кажи ми која година?“, се налути првиот човек на Србија.
Милоје се обиде да објасни што навистина сака да праша, но враќање назад немаше.